Na een tip van een bekende Bluesrockster uit Limburg gingen we zaterdag 29 augustus eens naar de Guitar Experience in het nabij gelegen Hilversum. In een schitterend architectonisch hoogstandje, het op het mediapark gelegen gebouw van Beeld en Geluid. Een geweldig kleurrijk blok waar je van de hele history beeld en geluid wel iets kan vinden. Reden om hier te heen te gaan was de aanwezigheid van Tony Spinner & band. Deze stond al een poosje op de verlanglijst om eens te gaan zien, uiteraard door de vele gelezen verhalen over zijn optredens.

De Guitar Experience bestond uit een tal van voorstellingen, van Guitarclinics, gitaar workshops en verscheidene documentaires. Helaas door een erg druk zaterdag programma hebben we van dit alles niets mee gemaakt. Gelukkig wel op tijd voor Tony Spinner.

De nadruk van zijn optreden lag wel een beetje op zo’n rood effecten kastje wat hij voor hem in de pedalen kast had gemonteerd. ( te zien op de foto’s ) De werking en het speciale hier aan is aan mij voorbij geschoten door mijn matige kennis van gitaar toebehoren. Toch schijnt deze vinding van 2 in Weert wonende heren er een van formaat te wezen.

Maar oke, Tony vertelde en demonstreerde dus uitgebreid deze aanvulling . Het werd ook een verre van normaal optreden zoals men van Tony gewend was. Tussendoor vragen beantwoorden en vertellen over verschillende stijlen gitaarmuziek en stromingen en hoe die te bereiken met diverse hulpmiddelen.

Natuurlijk liet hij wel in de anderhalf durende lezing uitgebreid van zijn kunne horen en dat klonk als muziek in de oren. De toch wel overwegende bluesrock werd een enkele keer afgewisseld met real blues. Een mengeling die mij voorwaar plezierde en die toch wel leid naar de wens om eens een ( normaal ) optreden te gaan bezoeken van Tony Spinner.

Het is hier thuis al geen discussie meer of we wel of niet naar Culemborg blues gaan . Zo langzamerhand is het een vast gegeven dat we eind augustus vrij moeten houden voor dit festival. Zo ook in 2009 waren we klaar voor een gezellig dagje blues muziek en wenken en wuiven en praten met diverse bekende forummers- vaste blues festival bezoekers en aanverwanten. Deze keer zelfs erg vroeg vertrokken om een plekkie te zoeken voor onze kortgeleden aangeschafte camper. Daar de camping verstopt of gecamoufleerd bleek  en wij deze dus niet konden vinden hebben we plaats genomen op een parkeerplaats naast de dijk en nabij de haven. Best plekje en slechts 200 m van een eerste podium.

Door deze vroege aankomst roken de dames kans om even lekker de winkels in te duiken op zoek naar festival artikelen ( lees koopjes ) En zoals een bekende nederlander vaak zegt “ieder nadeel heeft zijn voordeel” zagen wij ( ondergetekende en maat Adrie ) ons voordeel en vleiden onze achterwerken op een terras en genoten even van de rust, de zon en een biertje. ( kon nog uit glas)

Mede door onze spoel periode bleek het in een mum van tijd 14.00 uur te zijn geworden en dus de luie benen strekken en in looppas naar het hoofdpodium. The Brew ( UK ) mocht daar het festival openen en vooraf werd gezegd dat zij een grote belofte zijn en absoluut de top in de blues wereld gaan bereiken . Ik kan niet anders zeggen dat ik met deze opening op het hoofdpodium best tevreden ben. Helaas bereikte mij de belofte niet helemaal. Het klopt als men zegt dat er drie goede muzikanten aan het werk waren en dat vond ikzelf ook , maar hoge ogen in de blueswereld ? Ik zet er toch mijn vraagtekens bij ?? Ondanks dit wel genoten van hun optreden, waarin toch echt wel het plezier van het muziek maken vanaf straalde en dat we mede daardoor het uurtje wel volgemaakt hebben bij The Brew.

Een gegeven is ook , dat wanneer je met meerdere mensen op stap gaat je met meerdere keuzes rekening moet houden. Zodoende hebben we met ons vieren een ongedwongen route afgelegd die ons allen plezierde. De volgende target was Bas Paardekooper and the Blew Crue,  op het podium in de Tollenstraat. We vonden daar een leeg tafeltje vanwaar we ruim zicht hadden op het podium en waar het geluid nog heel redelijk over kwam. Kaassie voor de dames natuurlijk. Bas speelde weer groots in zijn bekende , maar vooral eigen stijl. Hij wist ook weer een groot deel van het op Culemborg afgekomen publiek aan zich te binden. Persoonlijk ben ik wel gecharmeerd van de manier waarop Bas zijn muzikale kunsten aan het publiek brengt. Mooi eigen werk, afgewisseld met enkele covers van oa. Hendrix en op verzoek SRV. Dank.

In de korte pauze die Bas hield tijdens zijn 2 uur durende optreden, toog ik er vandoor op zoek naar Wolfpin. Vooraf al bedacht dat ik die op zeker wilde zien in Culemborg. Die korte pauze leek toch erg te kort om op tijd terug te zijn voor Bas zijn 2de helft. Wolfpin hield mij een poosje geboeid aan hun optreden. Lekkere drive en blues zoals blues in mijn oren hoort te wezen. Maar ja , belooft is belooft en snel weer terug naar Bas. Een heerlijk glaasje bier stond mij daar weer te wachten en natuurlijk het slotakkoord van Bas die er mocht wezen. Wat jammend aan de tafel met de bluesharp ving ene Bas dit geluid op en wenkte de band om wat gas te dimmen. Je raad al dat mijn maat Adrie al zittend met de rug naar het podium dit niet gelijk door had. Gevolg is dat je dan boven de band uitspeeld en het publiek je op handen kan gaan dragen. Dit laatste gebeurde dan ook , want wellicht vonden veel bezoekers dat er te weinig echte blues op het festival aanwezig was. Ik zelf heb in de mij bezochte bands geen bluesharp mogen aanschouwen. Het volgende nummer van Bas moest/mocht ons maatje Adrie Donselaar , die maar gelijk de artiestennaam “de Dons “aan heeft genomen, het podium betreden en even lekker met de band mee blazen, tot groot genoegen van de toeschouwers. Geweldig dat Bas Paardekooper daar oog en oor naar heeft. Genoten dus.

Tussendoor wel even naar Rob Orlemans & half past midnight. Eerlijk gezegd deze band nog niet tegen gekomen in den lande. Maar na dit korte optreden zal ik ze zeker nog eens op een wat langere gig bezoeken. Een lekkere band die mij toch niet snel van het podium deed wijken. Voor mij persoonlijk een lekkere sound en daar beoordeel ik toch vaak een band op, al moet het geheel wel kloppen  en dat deed het bij Orlemans.

Hierna bestond er weinig animo om de Tollenstraat voor vast te verlaten. Er stond namelijk een van mijn favorieten te trappelen om het podium te bestijgen, Black Top had er zin in, en zo ook ik. Met ” in front of the judge ” kan je ook haast geen betere opener hebben moet het power trio gedacht hebben. En het was ook meteen raak in het drukke straatje. Veel goed werk van de klasse cd ” Rough ‘n Gritty ” volgden hierop. Ook deze show was weer Top, inclusief wat covers van ZZ Top en Fleedwood Mac. Thuper, Hills en Hup mogen van mij nog lang en vaak langs komen. En zoals gezegd is de cd “Rough ‘n Gritty ” zeer de moeite waard en zal het waarschijnlijk niet lang duren voordat zijn opvolger hier in de speler komt.

Na dit indrukwekkende optreden werd het toch tijd om een beetje aan jezelf te denken , wat zich dan uit in het nemen van wat voedsel, kommetje koffie en een lange broeken vest. Zo het donker naderend ging de temperatuur meter wel wat omlaag. Ook de oortjes konden wel iets van rust gebruiken tot het volgende donderend geweld weer op ze af komen.  Die volgende werd dan Oberg op het hoofdpodium.

Oberg al eerder gezien in Zoetermeer en dat vond ik al een hele verademing voor oog en oor. Nu een poosje later in Culemborg blijkt dat ze in deze bezetting gegroeid zijn en ze in mijn vergelijking zo’n 6,5 keer beter waren dan in Het Zoetermeerse. Ted Oberg en Mick Hup ( Black Top ) voelden elkaar veiloos aan en voeren geen enkele keer in elkanders snaarwater. Prachtig om te zien hoe deze heren er samen een muzikaal hoogstandje neer zetten. Uiteraard is de bijdrage van zangeres Liane meer dan de moeite waard om te beluisteren. Oberg heeft er een formatie neer gezet om van te watertanden waarvan we hopelijk nog veel zullen horen en zien.

Afsluiter deze editie van Culemborg was niemand minder dan Michael Katon. Zijn werk is mij bekend. Geweldige powerrock die ik doorgaans wel kan verdragen, maar deze aflevering gedeeltelijk aan mij voorbij moest laten gaan. Mijn metgezellen waren het geweld al snel beu en togen naar het achter het podium liggend cafe voor een versnapering. Ikzelf hield het een uurtje vol tot mijn oren mij lieten weten dat ze de komende drie dagen alle diensten zouden weigeren. Eieren voor mijn geld gekozen en de rest opgezocht in het cafe voor een afzakkertje, alwaar ik feilloos nog de rest van Katon kon beluisteren in een acceptabel  decibel niveau.

En zo kwam er alweer een einde aan een geweldig geslaagd Blues evenement waarover ook volgend jaar geen discussie zal ontstaan . Persoonlijk hoop ik dan op wat meer oude blues met op zeker wat bluesharp werk.

Jack