Ook dit jaar had King Bee voor drie goede bands gezorgd om er in Benthuizen een leuk feestje van te maken. Voor mij dus redenen om daarbij te zijn. De avond begon met Bas Paardekooper en the Blue Crew. Wat ooit begon als de SemiDementBluesBand, met toen ook Pa Paardekooper in de gelederen, is nu uitgegroeid tot een topper in de huidige bluesscene. Bas weet met zijn spel het publiek te boeien met zowel een enkele cover van Hendrix of Stevie Ray Vaughn en daarnaast met geweldig eigen werk waarvan we ook vanavond voldoende te horen kregen.

Zeer sterk was het nummer “Blues on my side ” wat in deze live uitvoering toch hoge punten scoort. Dit was al een voorproefje van de binnenkort te verschijnen nieuwe cd van Bas en het zou mij niets verbazen als Blues on my side de titel van deze cd gaat worden.  Door de gehoorde nieuwe nummers ben ik toch wel nieuwsgierig geworden naar de cd die komen gaat, maar zal daar geduldig nog een maand op moeten wachten. Naast een stel bekende bluesers die je zoal overal tegenkomt waren deze avond ook Pa en Ma Paardekooper te gast. Uiteraard altijd leuk om zo eens een andere kant van Bas zijn blues loopbaan te horen.

Na een korte ombouw pauze was het de beurt aan The Juke Joints. Natuurlijk brak direct het Rock Rollin’ blues feest los. Inmiddels was er zo’n 150 man binnen gestroomd die konden genieten van dit spektakel en dat kan je gerust over laten aan Peter en zijn Juke Joints.  Met hun bekende drive wisten ze de aanwezigen in een opperbeste stemming te brengen, waarmee de eerste dansparen al snel de vloer vulden. Een bijna twee uur durende set, gevuld met oud en veel belovend nieuw werk van de Zeeuwen. Uiteraard werd ook de mandoline niet overgeslagen en bracht Peter het heerlijke “Going to my Hometown”.  Er werd afgesloten met nummers van de live in Ireland cd , My Baby en So long baby, goodbye. Tenslotte konden ze niet onder een toegift uit en hiervoor werd gekozen voor het geweldige “Let it Roll ” waarbij de vonken er letterlijk afsloegen toen Peter met zijn sticks de tegels uit het plafond sloeg.

Een beetje vreemde eend in de bijt was de cover band Toon Teun & August, tenminste bij voorbaat. Toch bleek deze band over geweldig blues materiaal te beschikken met oa. Voodoo Chile, Pride & Joy, la Grange, en ik kan niet anders zeggen dan dat het toch het goede blues niveau makkelijk haalde. Deze drie mans formatie wist met veel plezier het publiek tot het eind te doen blijven. Met goed gespeelde covers van onder meer, Status Quo, Stray Cats, Rolling Stones en CCR omschrijven zij zich volgens eigen zeggen het best als Classic Rock en publieksvriendelijke blues band. Zo werd het met TT&A als afsluiter een geweldige avond met een goede variatie aan muzikanten en hun muziek. Volgend jaar de line-up maar weer volgen.

gr. Jack

Wat na het drukke Texelblues een rustig weekend had moeten worden werd toch weer een gezellige blues zondag in Amersfoort.

Bij het bezoeken van de website van Bas de Haan zag ik dat hij zondagmiddag zou spelen bij Zandfoort aan de Eem tijdens het daar gehouden Chicken skin music, een twee daagse blues en roots muziek gebeuren waar ook het eten en drinken centraal staat. Nu is Amersfoort op een steenworp afstand van waar ik doorgaans verblijf en dat gaf mij niet lang te denken om, na Bas te kort op Texel te hebben gezien, nu richting Amersfoort te gaan om dit een vervolg te geven.

Zelfs na Bas al zes keer gezien te hebben verraste hij mij deze keer weer. Vol vrolijkheid alom, sarcasme en vol zelfspot bracht hij veel nummers van zijn nieuwe cd ” Die jongen van de overkant “. Een geweldig stuk roots muziek in onze moerstaal door Bas zelf geschreven.  Waar diezelfde nummers op de cd mooi en ingetogen zijn gezongen en gespeeld blijkt nu dat Bas dit op het podium met passie en recht uit het hart brengt en dat vind ik als live muziek liefhebber geweldig om te zien en luisteren. Vooral nummers als “Helemaal niets” en “Ik dacht het niet ” genoten mijn voorkeur.

Daarnaast werd ik blij verrast met “Sympathy for the devil ” , mijn favoriete Stones song die op een hanige Bas wijze werd vertolkt, mijn middag was niet meer stuk te krijgen, dank.

Nu was het ombouwen en wachten op Fried Bourbon die na Bas het podium zou betreden. Maar ja, de letters van een bluesforummer stonden nog op mijn netvlies,” blues in Theater Borra “. En daar het in Borra de vorige keer erg gezellig was togen we die kant op. Stichting Blues Amersfoort had deze keer The Hidden Charms op het menu. Nog niet echt naar gegoogled , dus ik werd verrast deze middag. En dat werd ik. Pure blues met veel muzikaal plezier gespeeld.  Ze waren duidelijk van alle markten thuis, van mee slepende ballads tot stevige blues met gitaar/slide en bluesharp solo’s waar je even stil van werd. Ook deze gasten hadden weer een lekker portie eigen werk op de list.  Een prima stel muzikanten met een heerlijke zangeres. En nu weet ik wel dat het oog ook wat wil, maar ik doel hiermee op haar muzikale zangkunsten.

En zo werd ook deze zondag weer beleefd met de blues. Volgende week rustig aan of gaan we naar het KingBee bluesfestival met oa. the Juke Joints ?? Ik denk het laatste.

Wanneer je denk dat Texel uit de waddezee is gehesen om een vracht Duitse toeristen het naar de zin te maken, heb je wel een beetje gelijk. En dat er op Texel alleen schapenscheerders en strandjutters wonen met het logische gevolg dat er dan winkeltjes zijn die prullaria en schapenwol artikelen verkopen klopt ook in zekere mate.

Maar gelukkig hebben ze op Texel ook een prima bluesweekend op stapel gezet. Nu de 6de editie van dit bluesgebeuren  moest ik er maar eens van gaan proeven. Nu weet ik niet of meer mensen deze gedachte hadden, maar het was erg gezellig druk. Zelfs zo dat je staande voor een band in een willekeurig cafe niet snel je vooraf ingestudeerde danspasjes in de praktijk kon brengen. Toch heeft de muzikale inbreng van de aanwezige bands deze tekortkoming ruimschoots goed gemaakt.

Mede doordat er in verschillende eetcafe’s gespeeld werd , was de aanvangstijd van de optredens gezet op en rond 22.00 uur, zelfs hier en daar nog met een voorprogramma. Daarentegen werd er ook flink door gebluesed tot wel 3.00 uur.

Wij werden hartelijk ontvangen op de boerecamping “de Hal ”  zo’n 800 meter naast Den Burg, waar de eigenaren ons met hartelust allerhande weetjes over Texel en het festival konden vertellen.  We deelden het campeerterrein met zeven campers gevuld met blues puristen in hart en nieren. Altijd tof natuurlijk.

Waar het in Nederland flink regende werden wij op Texel getrakteerd met zonneschijn , waardoor we de dagen in de straten en terrasjes van Den Burg konden vullen wat ook weer de nodige ontmoetingen met bluesvrienden teweeg bracht, zodat ook dit onderdeel van festival bezoeken zeer geslaagd verliep.

Zo langzamerhand werd het ook tijd om eens wat blues te gaan beleven en dat gebeurde op de vrijdagavond met Bas Paardekooper in cafe de 12 balcken. Bas al een aantal malen gezien , maar deze groeit met de dag schijnt het. Wellicht niet in de lengte maar zeker wel zijn muzikale vaardigheden. Jammer dat we hem dan ook moeten verlaten wat inherent is aan het bezoeken van dit soort blues evenementen. Bas was inmiddels flink op dreef geraakt zodat we met een gerust hart zijn lekkere blues en het geboeide publiek konden verlaten . Helaas de Crawlin Coons net aan een opdroog periode begonnen zodat we even verder tegen de Texelse bluesband Skrep aanliepen. Ook die verraste ons met een zeer aanstekelijk enthousiasme op het podium. Volgens zeggen de nieuwe bluessensatie van Texel. Toch maar door op zoek naar nog meer blues. Zo belanden we bij Ruben Hoeke die ook al cafe de Zwaan op zijn kop had staan . Daar was het zo warm en druk dat we niet lang van Ruben hebben kunnen genieten. De volgende ontmoeting was met de Bellhops, waarvan ik kan zeggen dat het een vrolijke was. Een 3 mans formatie die een swingblues en rock n roll bracht die mij deed grijnzen. Uitstekend gebracht om het publiek het naar de zin te doen hebben.

Eamonn McCormack speelde in de disco ernaast dus daar ook even binnen gewipt, al was het een tour op zich om bij het podium te komen. Eamonn in Kwadendamme al tot goed bevonden , kon mij deze x niet echt boeien. Geluid was te hard en slecht zo vooraan in de zaal. Besloten om de dag te eindigen met de Cajun Company. Nu is de Cajun muziek niet direkt voor de hand liggend in deze bluesscene, maar vond het lekker om naar te luisteren. Zo werd de eerste dag tevreden beeindigd, zij het dat ik wellicht ‘s middags zo’n schapenwollen fietszadeldekje had moeten kopen, zodat ik niet gelijk met een natte kont al in de regen naar de camping hoefde te fietsen.

De zaterdag begon als de vrijdag , zonnig goed gemutst en uitkijkend naar wat er komen zou. In de middag al de helft van de band  “Drivin’South” zien jammen in de winkelstraat, wat uiteraard ook een welkome afwisseling was tijdens het verplichte winkeluurtje. Had ze de vrijdag nog willen zien , maar het drukke programma liet dat niet echt toe.

De eerste avondact was Bas de Haan, al meerdere malen tegen gekomen en steeds met veel plezier naar geluisterd en bekeken. Een bluesman en entertainer in hart en nieren waar niet alleen de nederblues , maar ook de nederlandstallige blues ruim aan bod komt. Crawlin Coons waren de volgende met wat rauwere bluesharp blues wat zoals bekend wel in mijn beleving van de blues past. Helaas ook hier iets te veel genietend publiek die zelfs de snoeren uit de wahwah trapten en dat vond ik net wat teveel close-blues. Crawlin Coons zeker wel ergens bezoeken waar er wat meer van hun kunnen genoten kan worden.

Inmiddels de heren Veldman al tegen gekomen die we ook prompt volgden naar cafe de Zwaan alwaar zij hun show mochten weggeven. De Veldman apperatuur stond al klaar, wat ik dacht te zien aan het drumstel van Marco. Alleen nu de mannen van the Jerkingbirds die daar gebruik van maakten. Deze gasten brachten ook heerlijke rauwe blues en wisten het publiek geweldig op te warmen voor de komende Brothers. Het siert ze dat ze bij de Veldman Brothers bleven en zichtbaar genoten van ze.

Het zou de laatste act voor mij zijn op Texel 2009 en ik verwachtte er veel van. The Veldman Brothers stelden mij niet teleur, sterker nog , ze stegen boven zichzelf uit, haarzuiver optreden. Waarvan een lange uitvoering van One more chance mij nog diep in het geheugen ligt. De Brothers hadden er zin in en zelfs toen die het welletjes vonden om een uur of 3 wist Marco van geen ophouden. Ook doet de setlist mij reikhalzend uitkijken naar de volgende cd . Er werd met enkele muzikale juweeltjes gestrooid , waarmee ze de populariteit van de Home cd naar de troon steekt. Nu is het dat ik ze beter ga vinden of dat zij nog meer vaardigheden ontwikkelen, maar wederom weer meer genoten als tijdens hun vorige gig. Ik doe het toch, al is het overbodig te zeggen ,  The Veldman Brothers ga ik zeker weer bezoeken en hopelijk op een groot bluesfestival op een hoofdpodium waar ze naar mijn mening al eerder klaar voor waren.

Een weekendje Texelblues is op deze manier een bezoek waard en ik denk dat het niet bij deze ene keer blijft.

gr, Jack