Voor Bluezy de zevende keer en voor mij de eerste, werd het Bluezy bluesfestival gehouden in Ridderkerk. Deze maal op een nieuwe locatie, en wel in een sporthal. Dat dit zo geweldig ging uitpakken had ik van te voren niet gedacht. Het werd op deze derde april een ware blues-battle.
Waar je normaliter in een sporthal twee doeltjes, korfjes of basketbal ringen aantreft , troffen we in deze hal “de Fakkel” aan beide zijden een podium. Tevens als een soort van coach bankje op elke helft een barretje waaraan je tijdens de battle je nodige vitaminen tot je kon nemen. Prima geregeld dus.
Na Jimmy’s Gang, Wolf Mail en Little Louis band gemist te hebben troffen we bij aankomst wel de Jeroen Sweers Boogie Woogie Band aan die de boel voor mijn battle aan het opwarmen was. Niet mijn ding maar het publiek genoot er zichtbaar van. De aftrap gebeurde door Boo Boo Davis en zijn geweldige begeleiding John Gerritse (drums) en Jan Mittendorp ( gitaar ). Dat er een voorsprong zou komen voor het linkse podium wist ik als bluesharp liefhebber natuurlijk al op voorhand. De delta blues van deze veteraan is een waar genot om naar te luisteren en te kijken. Uiteraard maakt het gitaarwerk van Jan er wel een sterk geheel van.
Waar ik al bang voor was en wat terecht gebeurde, trok Barrelhouse de stand weer gelijk op het rechtse podium. Het staat er wel als een huis, zoals deze gasten de blues brengen. Ook nummers van hun zojuist verschenen cd “Vintage blues” werden vertolkt , zoals “oh death” en “spoonful”. Ik denk dat zij met deze cd en de manier waarop zij de nummers aan het publiek brengen ze na hun lange bestaan nog steeds de fans binnen hengelen.
Met deze gelijke stand moest er wat gebeuren aan de overkant en niemand minder dan Charlie Musselwhite werd daar voor ingezet. Deze, gezien zijn leeftijd, zojuist met pensioen gaande bluesharp speler wist direct de mensen op zijn hand te krijgen. Zuiver en strak spelend en op een dusdanige relaxte manier dat je er niet onderuit komt om veel sympathie voor deze man te krijgen. Mede door de geweldige begeleiding en met name door gitarist Matt Stubbs, verdiende dit podium een voorsprong die toch zeker niet achterhaald kon worden. Heerlijke band om gewoon dit jaar nog eens te gaan zien.
Het werd stil aan de overkant, maar dat was van korte duur. Memo Gonzales & the Bluescasters werden ingezet om de balans nog enigszins over te doen hellen naar een overwinning. Erg close werd het door deze massale inbreng. Deze Memo, die als een van zijn voorbeelden Charlie Musselwhite noemde, bracht geweldige blues en zang op een wijze dat je niet doelloos aan het podium bleef staan. Met zeer gedreven bluesharp spel en met de slow nummers emotionele zang wist hij mij tot het einde erg te boeien.
Uiteindelijk kwam aan het einde van dit festival maar één winnaar te voorschijn en dat is toch wel het publiek. Een goed lopend festival en naar wat ik gezien heb allemaal toppers op de buhne.
Jack
