Wanneer je als Bluesband uit den Helder komt kan je al rijdend maar een kant op en dat is het zuiden. De naam Driving South had dan ook niet beter toegepast kunnen worden als op deze band. En dat ze regelmatig naar het zuiden afreizen hoeven we niet treurig om te wezen, want het is een geweldige aanvulling aan wat er zoal zuidwaarts de podia’s onveilig maakt.

In Artishock was deze avond de opkomst beschamend laag en deed mij alle berichtgeving over het sluiten van blues cafe’s in het land weer voor de geest halen. Niet alleen het niet-roken beleid deelt daar in mee, maar zoals bij deze avond diverse andere activiteiten in en rond Soest. Erg jammer voor een band die komt om er met z’n allen een lekkere blues avond van te maken.

Driving South met Mike de Wit op gitaar, Michel Blaauboer/zang/bluesharp, Erwin Steenkist/basgitaar en Anthony  Schouten op drums leken hier niet mee te zitten gezien in welke mate zij hun rauwe bluesrock door de zaal deed klinken. Vanaf het eerste nummer was het geluid erg goed en zat de drive al behoorlijk in de band. Geweldig om te horen hoe de solo’s van gitaar en bluesharp elkaar feilloos afwisselden . Strak gespeelde covers waarin de band zich niet bescheiden opstelde voor wat betreft een eigen inbreng. Daarnaast heb ik toch eigen werk gehoord, waarvan de titels mij zijn ontgaan, die erg sterk in elkaar staken en die ongetwijfeld eens op cd zullen of moeten verschijnen. Voor mij geen twijfel hier over en kan er gerust een exemplaar gereserveerd worden. Van deze avond mag gezegd worden dat de opkomst laag was maar dat diegene die er waren zichtbaar erg genoten hebben.

Zanger Michel die afkomstig is van Texel had een heerlijk kruikje Texels Juttertje mee genomen om gezamenlijk van te genieten en die werd gretig afgenomen tijdens de korte onderbreking. Een zeer gewaardeerde actie die wat mij betreft door meerdere bands opgevolgd mag worden. Voor het volgende Juttertje zal ik moeten wachten tot 8-9-10 oktober wanneer het volgende Texelblues staat te gebeuren.

Jack

Zaterdag 22 mei 2010 was de officiele release van de nieuwe cd  “Key to your heart” van de Twelve Bar Blues band ( 12BBB ) in het bluescafé te Apeldoorn.  Ik ben daar naar alle tevredenheid bij geweest.

Het feest begon door de ontspannen sfeer wat later als gepland , maar feestelijk met champagne en hapjes. De heer BluesMoose van het gelijknamige radio programma viel de eer om de 12BBB aan te kondigen en kon het muzikale gedeelte van deze avond beginnen. De eerste set stond in het teken van het al bestaande prachtige werk van de 12BBB, zoals;  E-mail from heaven, The blues has got me, You’re gonna need my help someday en de geweldige slide song Twelve bar blues. Dit van de twee eerder verschenen cd’s , The blues has got me en E-mail from heaven.

Na deze strakke set werd er een korte rook, drink en praat pauze ingelast, opdat een ieder met volle kracht van de tweede set kon genieten en uiteraard de bandleden ook fris aan hun doop konden beginnen. Wederom door de Hr. BluesMoose werden de 12BBB leden apart aangekondigd en verzocht het podium te betreden. Zo begon Marcel als eerste met strak drumwerk waarna de rest van de band stuk voor stuk het muzikale geheel completeerde en er zo een verrassende start van het nummer ‘Can you hear me howlin’ ” tot stand kwam. Hiermee was de toon van “Key to your heart” gezet.  Na deze opening, wat ook de opener van de cd is, werd de rest van de cd ook op fantastische wijze van een live uitvoering voorzien. Vooral de titelsong “Key to your heart” is er een die met veel kippenvel gevoel werd gebracht met een zeer fraaie solo van gitarist Kees Dusink en uiteraard de warme blues zang van JJ Sharp. De ritme sectie, Patrick en Marcel, speelden strak alsof ze deze nieuwe nummers al jaren in hun repertoire hebben zitten en ook rhythm gitarist Randy Pears deed van zich spreken. Zijn onderschatte werk was in mijn ogen in deze nieuwe nummers sterker aanwezig.

Al wat eerder mocht ik de ‘Key to your heart” cd beluisteren en was ik al lovend over de songs en de kwaliteit van de cd. Nu ik deze in een live versie heb mogen aanhoren is mijn mening hierover alleen maar positiever geworden. Chapeau voor wat deze heren op cd en nu dus live hebben neergezet.

Jack

Alweer voor de 18de keer werd het Bluesfestival in Kwadendamme gehouden. Deze aflevering was door Hemelvaartsdag al een dag eerder erg druk en vooral erg gezellig. Waar “The Night Before” altijd al een feest op zich is geweest, was er nu een nog grotere opkomst. Men had gretig gebruik gemaakt van deze extra vrije dag.

The Blue Clay wist deze avond in Tapperij s’Lands Welvaren, tot een haast onvergetelijke te maken. Deze akoustische Folk en Blues band stond eerder in 2008 al op het festival zelf. Ze wisten met hun gedreven ritmische blues al snel veel mensen aan het swingen te krijgen en ik kan je verzekeren dat dat niet mee viel met de opgelopen temperatuur in de zaal. De Juke Joints drummer Peter Kempe die enkele nummers met ze mee speelde deed er nog een schepje bovenop met een speciale snelle uitvoering van “Blue Moon of Kentucky”. The Blue Clay heeft het blues vuur op een geweldige manier ontstoken in Kwadendamme.

Het festival zelf begon op vrijdagmiddag om 17.00 uur met Lightnin’Guy & the Mighty Gators. Na goede recensies over hun live cd uit 2009, moest ik die niet missen natuurlijk. En ik was direct verrast door de fijne slide geluiden die Lightnin’Guy liet horen. Ook zijn zang en bluesharp klonken als muziek in de oren. Er ontstond een goed kontakt met de al vele gasten en hij wist hier vlekkeloos mee om te gaan. Als afsluiter bracht hij een franstalig nummer “BonTon Roulet” wat een leuke samenzang met het publiek teweeg bracht. De inmiddels aangeschafte live cd reeds beluistert en is een goede afspiegeling van wat hij in Kwadendamme gebracht heeft en verdiend een hele ruime voldoende.

The Radio Kings brachten hierna niet helemaal wat ik verwachtte. Voor mij te veel soul/funky geluiden, die wel degelijk en erg mooi werden vertolkt , maar echt lekker vond ik ze pas als het gas erop ging en er wat rauwere blues werd gespeeld. Én dat deed de 23 jarige Engelse Chantel McGregor nu juist ook. Erg vet was mijn eerste gedachte toen ze de eerste slagen op haar gitaar deed. En dat vette geluid bleef. Daarnaast bleek ze ook nog over goede zang-kwaliteiten te beschikken.  Ze deed enkele covers , waaronder “Red House ” en “Help Me ” van Sonnyboy Williamson. En juist met deze laatste wist zij mij te overtuigen van haar kwaliteiten, een zeer strakke uitvoering.

Het werd tijd voor The Nighthawks met frontman Mark Wenner, die toch wel tot mijn favorieten gerekend mag worden en niet in de laatste plaats door zijn heerlijk bluesharp geluid. Zij maakten hun reputatie helemaal waar. Ik heb genoten van een geweldig band met ook zeer veel band-gevoel wat van het podium op je af stroomt. Voor mij vergelijkbaar met wat The Juke Joints je doet overkomen. Wat rust en geweld werden goed afgewisseld in dit te korte optreden. Aan het einde kwam Sonnyboy de band versterken met zijn Nighthawks shirt aan, waar Mark Wenner al een Juke Joints shirt droeg. Geweldig om twee van die krachtige bluesharp blazers samen aan het werk te zien. Ook Peter Kempe mocht nog even van het drumstel proeven. Als klapper van deze avond was toch de “Whammer Jammer” (J.Geilsdband) uitvoering  die Mark bracht. Zeer verrassend omdat maar weinigen dit brengen.

The Nimmo Brothers mochten de vrijdag afsluiten en dat viel na The Nighthawks niet mee wat ik op voorhand al dacht. Toch wisten deze Schotse grootten mij te bekoren met hun vurige bluesrock. Een klasse liveact die de heren brachten, waarmee ze de tent op zijn voegen deed trillen. Snijdend gitaarspel van de twee gebroeders die elkaar feilloos aanvulden. Ook al is de rock niet mijn grootste wens om op een bluesfestival te horen, deze Schotten hebben mijn avond heerlijk afgesloten.

Waar de vrijdag door twee Brothers werd beeindigd, waren er andere Brothers die de zaterdag openden, The Veldman Brothers. Wat betreft het repertoire niet gelijk, maar op muzikaal vlak naast de Nimmo’s staand wisten zij al vroeg op de zaterdag het publiek enthousiast te krijgen. Deze Brotherband al vele malen gezien en het blijft een genot om hun sound en gedrevenheid te aanschouwen. Blues in opperste beleving. Uiteraard werd het hoog geplaatste “One More Chance” gespeeld en was er ruimte om een nieuw werkje te brengen, wat hopelijk op de nieuwe cd gaat verschijnen die vermoedelijk eind van dit jaar uitgebracht gaat worden. De koffie ( zonder wat er in ) die we ze later hebben geschonken waren welverdiend.

Na de Veldmannen had ik een kleine onderbreking ingelast omdat JW Jones niet echt de blues speelt zoals ik die wil horen. Ik heb wel een aantal nummers van hem gevolgd en die klonken technisch erg goed, maar er gebeurde te weinig op het podium om mij daar te laten staan.

Andere koek was het met RJ Mischo & the Houserockers. Een beetje bluesharp liefhebber moet er ooit van gehoord hebben. Dat had ik, maar ik heb hem nooit live mogen aanschouwen. Nu ben ik erg blij dat de organisatie deze man hier neer heeft gezet en ik zijn optreden heb mee gemaakt. Toch weer een man met een heel eigen stijl van blazen en eentje die je aandacht erbij houdt. De ritme sectie was oké, de gitaar-sound te kort gespeeld naar mijn smaak. Maar deze tekortkoming maakte RJ Mischo ruimschoots goed.

In de kleine tent speelde in de pauze ” My Boot Heels” met een vrolijke noot de roots, folk, en country op een geweldig losse manier. Rock n roll en diverse covers werden op een leuke wijze aan het publiek gebracht. Met het nummer “hit the road Jack ” zette de basgitarist zijn gitaar bij een toeschouwer en moedigde de toeschouwers aan om vooral mee te zingen. Verrassend was dat er opeens weer basgeluiden klonken. Een bezoekster had inmiddels de bas opgepakt en speelde vrolijk voor hem verder. My Boot Heels was een aangename band om de pauze mee door te maken.

Een vreemde eend in deze bluesbijt waren The Deans uit Ierland. Hun muziek deed mij denken aan een oude LP van Sweet Smoke ( Just a Poke ).  Muziek waar je toen een pret-sigaretje bij opstak. Vooral hun nummer Mr. Hyde ( duurde bijna 20 minuten) maakte best indruk. Het optreden op zich was van vermakelijke kwaliteit met à Capella songs tot psychedelische rock tot wel de fijne folkmuziek. Van The Deans heb ik de eerste nummers binnen gezien en de rest buiten de tent beluistert. Toch best prettig en ik denk dat ik ze nog eens ga beluisteren.

Candye Kane mocht hierna met haar band de boel weer een beetje opzwepen. En dat lukte haar opnieuw geweldig, al zag ik nu veel andere gezichten aan het podium als dat ik doorgaans gewend was. Blijvend lachend wist ze zonder problemen het publiek te boeien met haar show en verhalen over hoe mooi je je eigen lichaam moet vinden. Prima band met een heerlijke Candye Kane zanggeluid. Echt prettig werd het nog toen RJ Mischo een stukje met de bluesharp mee kwam blazen.

De voorlaatste band was het podium aan het ombouwen en de kenners weten dan dat het tijd wordt voor een Rock Rollin’blues feest. The Juke Joints traden aan voor hun thuiswedstrijd. Ik maak er geen geheim van dat ik dit altijd zeer prettig vind. Ik hou wel van leven in de brouwerij en ook deze keer wisten The Juke Joints er een geweldig spektakel van te maken. Met songs als Mojo Hand , My Baby, so Long Baby Goodbye en Going to my Hometown wisten ze de menigte uit hun dak te laten gaan. Plezierig vond ik dat “Bad news on the line” op de list stond, waarbij Boogie Mike heerlijk zijn kunnen kon laten horen. Uiteraard kon je horen dat Peter en Sonnyboy al aardig waren opgewarmd dit weekend met oa. The Nighthawks. Gelukkig wist Derk, die zich zichtbaar plezierde, de boel goed in het ritme te houden, anders had wellicht voortijdig de tent zijn dak al verloren. Fijne bijkomstigheid was het mee spelen van gitarist JJ van Big Blind, die het best kon vinden met BoogieMike.

Afsluiter van de zaterdag en tevens van het festival was David Gogo. Een groot muzikant met een grote reputatie. Hij begon naar mijn mening wat kleurloos, al had hij een fleurig blousje aan. Na een drietal nummers werd het alsmaar beter, doch te hard om lang aan het podium te verblijven zonder gehoorschade op te lopen. Jammer, want dat maakte hem er niet beter door. Mede door dit volume en door de tegensputterende benen was ik genoodzaakt om David van achter uit de tent te beluisteren. Het bleek een wijze beslissing. Van hieruit bleek zijn optreden haarzuiver en heb tot de laatste noot genoten van zijn optreden.

Terugkijkend kan ik ook van dit festival zeggen dat ik geen slechte band heb gezien. Wellicht een enkele die niet aan mijn smaak voldoet, maar dat dingt niets af aan zijn of haar kwaliteit. Het niveau lag erg hoog in Kwadendamme 2010. Verder heb ik extra veel plezier gehad van de bands die een bluesharp hanteerden , en dat waren er veel dit jaar. Ook niets dan lof voor de organisatie die alles weer prima in het goede spoor liet lopen. Ik heb wederom een geweldig bluesfestival meegemaakt en weet nu al dat ik daar volgend jaar weer bij ben.

Jack

Voor een foto verslag, klik in het rechter menu op Pictures. ( klik op een foto voor een vergroting)

Op het moment van dit schrijven zit ik op een bomvolle oergezellige camping in Ospel naast het festival- terrein en heb ik de vrijdagavond achter de rug, die ‘s middags al begon met het weerzien van diverse blues vrienden. De 25ste editie van Moulin blues is een feit. Ondanks de wat regenachtige dag zie je dat de mensen er enorm veel zin in hebben. Ook de vele vrijwilligers zijn erg behulpzaam op en rond het camping terrein. Neem daarbij een goed gevuld programma en ook deze editie zal op voorhand al met succes worden afgerond.

Gezien de line-up en het feit dat je links en rechts weer een hoop hebt bij te praten, bleek al snel dat ik niet het hele programma kon volgen. Na wat vooraf verkregen informatie mocht ik echter de opener van deze 25ste editie niet missen. Woodbrain trapte af op vrijdagmiddag 17.30 uur. Ondanks dat het geluid de eerste twee nummers niet echt goed te noemen was speelden deze gasten een strakke en stevige pot blues, waarvan de bluesharp hun sound echt liet spreken.
In het Moulin blues cafe, wat toch ook al haast geen kleine tent genoemd kan worden, werd er begonnen met The California Honeydrops. Zowaar een ontdekking! Een geweldige mix van rock a Billy, blues en wat eigenlijk niet meer. Heerlijke frisse band met een geweldige drive en enthousiasme, waarmee ze jong en oud al snel  uit hun dak liet gaan. Zeker een aanrader om in de gaten te houden en eens wat vaker te zien.
Eric Lindell heb ik vanaf de camping beluistert en klonk van wat afstand erg professioneel, met prachtig blaaswerk, maar wat helaas niet aan mij besteed is en zodoende voor deze act een dinerpauze werd ingelast. Uiteraard  op tijd terug voor een veelbelovende zangeres uit Ierland, Imelda May. De berichten hieromtrent waren terecht. Wat een power staat daar op het podium. Moeiteloos wist ze de zaal zo vroeg in de avond al tot een hoogtepunt te brengen, waarvan sommige gasten al bijna letterlijk. Ondanks dat het een mooi mens is om te zien beschikt zij ook over een prachtige stem en heel veel blues gevoel. Hier gaan we nog veel van horen, hopen we met zijn allen.

Mike Zito speelde hierna op het hoofdpodium een strakke maar voorspelbare pot bluesrock. Gewoon goed maar voor mij zat hier niet iets extra bij wat het geweldig maakt. Voor- laatste act was Eli ‘Paperboy’Reed & the true loves. Een band die mijn interesse had gewekt door vooraf verzamelde informatie, maar die mij niet echt wist te boeien.  Moet bij gezegd dat ik op dat moment erg afgeleid was door vele blues en forum vrienden waarmee op dat moment wat versnaperingen werden genuttigd en Eli kwam daar niet door heen. Wellicht later ergens nog eens bewonderen.
Dan de afsluiter Big Blind. Wel, deze gasten wisten mijn aandacht weer strak op het podium te richten. Geweldige formatie die erg scherp speelde en een bewegelijke show op het podium zette. Gitaar en bluesharp wisselden elkaar feilloos af met heerlijk solo’s, waarbij slag- en baswerk het tot een sublieme formatie maakte. Kortom, Big Blind moet je gezien hebben. Deze gasten mogen terecht trots zijn dat ze zo’n geweldige show op het hoofdpodium van Moulin Blues hebben gezet.
Voldaan terug naar de camping, waar na een korte nachtrust een beetje brak aan dit verhaal werd begonnen.

De zaterdag begon al net zo fantastisch als de vrijdagavond werd afgesloten. “The Rhythm Chiefs” waren de opener en wat voor één. Echt heerlijk om te zien dat ze gezamenlijk aan de rand van het grote podium en dus dicht bij het publiek er een close show van maakten. Hun afwisselende repertoire met Blues, rockabilly en country, maken ook dat je je niet snel verveeld. Als band staat er een sterk geheel, waarvan Dusty met subliem gitaarwerk steeds meer volk naar het podium weet te trekken. Helemaal top dat Wes en JJ van Big Blind nog een aantal nummers mee speelden. Hollands glorie op het Moulin Blues podium, hulde!

De beurt was aan Rootbag om de ombouwtijd van het grote podium te vullen. En ook deze Nederlandse gasten weten een lekkere pot Root en swamp blues neer te zetten. In twee korte sets deden ze goed van zich spreken. Thorbjorn Risager was de Deense inbreng in Ospel. Een powerfull man met dito zang. Krachtige band die je overspoeld met Chigaco en swingblues. De hierna komende Insomniacs konden ondanks hun goede recensies niet echt mijn aandacht afdwingen. Dat deden wel degelijk Rick Estrin & the Nightcats. Geweldige bluesharpspeler met een haarzuivere gitarist maakten een geweldig show. Met veel humor werd er op zeer hoog niveau met blues gestrooid.

Daniel Norgren wist als eenmansband, zij het nu met een bassist, ondertussen de overvolle kleine tent goed te vermaken. On the big stage de Southern bluesrockband “Dirty Sweet”uit California, waarbij je de blues eigenlijk wel weg kan strepen. Southern Rock met een stevige bijt. Geweldige show, maar erg hard om in de voorste gelederen lang naar te luisteren. De New Mannish Boys wisten hierna moeiteloos de draad van de blues weer op te pakken. Deze van formatie wisselende band bracht heerlijke 50′/60′ jaren blues met swing en gevoel zoals alleen zij het brengen die die tijd beleeft hebben. En alsof we in de tijd stil stonden deden The Palladins hier nog een schepje bovenop. Maar dan echter met Rock & Roll, Country en RockaBilly. In de twee dagen in Ospel al zoveel Palladins fans gezien dan dat het niet anders kon of de tent zou barsten. En dat deed hij ook. Bij het podium was echt geen halve meter ruimte over voor een verdwaalde gast die eens wou zien wat er on stage stond te gebeuren. Hun muzikale kunsten en met het plezier waarmee zij dit brachten, brengt dat dit toch echt de klapper van Moulin Blues 2010 is geworden, De reunie optreden van The Palladins is geslaagd.

Haast onmogelijk was het voor Johnny Mastro & Mama’s Boys om hierna de 25ste editie spetterend af te sluiten. Vermoeid door twee dagen blues, dans en drank waren veel gasten al naar huis of tent. Jammer, want die hebben toch een geweldig optreden van Johnny gemist. Ook heer Mastro is een maistro met de bluesharp die ogenschijnlijk moeiteloos alle stijlen beheerst met alle soorten bluesharpen die voorhanden zijn. Voodooblues van de bovenste plank. Als je daarnaast dan een begenadigd gitaarspeler als “Smoke” erbij zet dan mag je spreken van een haarzuivere afsluiter van de 25ste Moulin Blues in Ospel. De sound van Johnny Mastro is mijn ding en daardoor mijn persoonlijke topact van dit weekend.

Concluderend kan ik zeggen dat ik geen slechte bands heb gezien, maar dat de vele Nederlandse inbreng mij verrast heeft met hun kwaliteiten en daarmee bewezen heeft dat de Nederblues ook springlevend is. Hopelijk is dit de organisatie van Moulin Blues ook niet ontgaan en zullen er nog vele Nederlands blues acts het hoofdpodium bestijgen.

Jack

Na eerder verslag te hebben gedaan van de Guitar Experience in Hilversum, waar Tony Spinner zijn BenderTool presenteerde en ruimschoots demonstreerde, was het nu eindelijk tijd om na deze presentatie een reguliere vertoning van zijn optredens te bezoeken.  Dit gebeurde in het gezellige muziekcafe “De Noot” in Hoogland. Bij uitstek een heerlijke afsluiter van deze 2010 editie van Koninginnedag.

Allereerst mag best gezegd worden dat Tony Spinner een zeer relaxete gitarist genoemd mag worden, die alle tijd maakt om het publiek, ook buiten de muziek om, het naar de zin te maken. Denk dan aan een praatje, signeren van cd’s en het op de foto gaan met diverse fans. No rush, just chill. Een zeer aangename karaktereigenschap. Maar ook op het podium tussen zijn muzikale kunsten, weet hij ons te vermaken met zijn humor en het vertellen van korte anekdotes. Ook zie je geen echte setlist liggen , maar gewoon een lijst met te spelen nummers waaruit de bandleden bijna om beurt een song kiezen. Hij weet ons te vertellen dat het op deze manier meer variatie in de optredens brengt.

Het optreden van Tony is een mengeling van Rock, blues, Funk,  boogie en nog vele hoogstandjes die ik niet echt onder een noemer weet te plaatsen. Maar wat hij ook speelt, hij doet het met veel gevoel en passie voor muziek en dat hoor en zie je er van af. Zoals Tony grapte, “ik weet niet waarom zij mij hier voor betalen, want ik speel toch wel” , en dat ga je geloven ook als je ziet op welke relaxte manier hij zijn kunnen laat horen. Vanaf het begin weet hij mij te boeien met strakke rocknummers met daar tegenover gevoelige en vingervlugge solo’s die recht uit zijn hart schijnen te komen. Met nummers als IRS blues, Politics man, Knucklehead en Turn it op,  weet hij moeiteloos het publiek aan zich te binden. Mijn hoogtepunt waren de twee slide nummers op de door zijn vriend Darren, custom made Telecaster, heerlijke sound.

Michel Mulder op bas en Alex Steier ( inplaats van de vertrokken Han Neijenhuis) op drums, maken dat er op het podium een geoliede band staat. Met een speels gemak weten ze elkaar op muzikaal gebied te vinden.

Na twee heerlijke sets heeft Tony ook nog alle tijd voor het publiek en weet hij zich verrast met een door eigenaar van De Noot, Henk Hak, voorgeschotelde fiets met zijn naam er op. Dus weer tijd voor een foto en Henk zelf mag ook nog even achterop. Hiermee is het inmiddels 1 Mei geworden en kan ik terug kijken op een geslaagde koninginnedag avond.

Jack