Alweer voor de 18de keer werd het Bluesfestival in Kwadendamme gehouden. Deze aflevering was door Hemelvaartsdag al een dag eerder erg druk en vooral erg gezellig. Waar “The Night Before” altijd al een feest op zich is geweest, was er nu een nog grotere opkomst. Men had gretig gebruik gemaakt van deze extra vrije dag.
The Blue Clay wist deze avond in Tapperij s’Lands Welvaren, tot een haast onvergetelijke te maken. Deze akoustische Folk en Blues band stond eerder in 2008 al op het festival zelf. Ze wisten met hun gedreven ritmische blues al snel veel mensen aan het swingen te krijgen en ik kan je verzekeren dat dat niet mee viel met de opgelopen temperatuur in de zaal. De Juke Joints drummer Peter Kempe die enkele nummers met ze mee speelde deed er nog een schepje bovenop met een speciale snelle uitvoering van “Blue Moon of Kentucky”. The Blue Clay heeft het blues vuur op een geweldige manier ontstoken in Kwadendamme.
Het festival zelf begon op vrijdagmiddag om 17.00 uur met Lightnin’Guy & the Mighty Gators. Na goede recensies over hun live cd uit 2009, moest ik die niet missen natuurlijk. En ik was direct verrast door de fijne slide geluiden die Lightnin’Guy liet horen. Ook zijn zang en bluesharp klonken als muziek in de oren. Er ontstond een goed kontakt met de al vele gasten en hij wist hier vlekkeloos mee om te gaan. Als afsluiter bracht hij een franstalig nummer “BonTon Roulet” wat een leuke samenzang met het publiek teweeg bracht. De inmiddels aangeschafte live cd reeds beluistert en is een goede afspiegeling van wat hij in Kwadendamme gebracht heeft en verdiend een hele ruime voldoende.
The Radio Kings brachten hierna niet helemaal wat ik verwachtte. Voor mij te veel soul/funky geluiden, die wel degelijk en erg mooi werden vertolkt , maar echt lekker vond ik ze pas als het gas erop ging en er wat rauwere blues werd gespeeld. Én dat deed de 23 jarige Engelse Chantel McGregor nu juist ook. Erg vet was mijn eerste gedachte toen ze de eerste slagen op haar gitaar deed. En dat vette geluid bleef. Daarnaast bleek ze ook nog over goede zang-kwaliteiten te beschikken. Ze deed enkele covers , waaronder “Red House ” en “Help Me ” van Sonnyboy Williamson. En juist met deze laatste wist zij mij te overtuigen van haar kwaliteiten, een zeer strakke uitvoering.
Het werd tijd voor The Nighthawks met frontman Mark Wenner, die toch wel tot mijn favorieten gerekend mag worden en niet in de laatste plaats door zijn heerlijk bluesharp geluid. Zij maakten hun reputatie helemaal waar. Ik heb genoten van een geweldig band met ook zeer veel band-gevoel wat van het podium op je af stroomt. Voor mij vergelijkbaar met wat The Juke Joints je doet overkomen. Wat rust en geweld werden goed afgewisseld in dit te korte optreden. Aan het einde kwam Sonnyboy de band versterken met zijn Nighthawks shirt aan, waar Mark Wenner al een Juke Joints shirt droeg. Geweldig om twee van die krachtige bluesharp blazers samen aan het werk te zien. Ook Peter Kempe mocht nog even van het drumstel proeven. Als klapper van deze avond was toch de “Whammer Jammer” (J.Geilsdband) uitvoering die Mark bracht. Zeer verrassend omdat maar weinigen dit brengen.
The Nimmo Brothers mochten de vrijdag afsluiten en dat viel na The Nighthawks niet mee wat ik op voorhand al dacht. Toch wisten deze Schotse grootten mij te bekoren met hun vurige bluesrock. Een klasse liveact die de heren brachten, waarmee ze de tent op zijn voegen deed trillen. Snijdend gitaarspel van de twee gebroeders die elkaar feilloos aanvulden. Ook al is de rock niet mijn grootste wens om op een bluesfestival te horen, deze Schotten hebben mijn avond heerlijk afgesloten.
Waar de vrijdag door twee Brothers werd beeindigd, waren er andere Brothers die de zaterdag openden, The Veldman Brothers. Wat betreft het repertoire niet gelijk, maar op muzikaal vlak naast de Nimmo’s staand wisten zij al vroeg op de zaterdag het publiek enthousiast te krijgen. Deze Brotherband al vele malen gezien en het blijft een genot om hun sound en gedrevenheid te aanschouwen. Blues in opperste beleving. Uiteraard werd het hoog geplaatste “One More Chance” gespeeld en was er ruimte om een nieuw werkje te brengen, wat hopelijk op de nieuwe cd gaat verschijnen die vermoedelijk eind van dit jaar uitgebracht gaat worden. De koffie ( zonder wat er in ) die we ze later hebben geschonken waren welverdiend.
Na de Veldmannen had ik een kleine onderbreking ingelast omdat JW Jones niet echt de blues speelt zoals ik die wil horen. Ik heb wel een aantal nummers van hem gevolgd en die klonken technisch erg goed, maar er gebeurde te weinig op het podium om mij daar te laten staan.
Andere koek was het met RJ Mischo & the Houserockers. Een beetje bluesharp liefhebber moet er ooit van gehoord hebben. Dat had ik, maar ik heb hem nooit live mogen aanschouwen. Nu ben ik erg blij dat de organisatie deze man hier neer heeft gezet en ik zijn optreden heb mee gemaakt. Toch weer een man met een heel eigen stijl van blazen en eentje die je aandacht erbij houdt. De ritme sectie was oké, de gitaar-sound te kort gespeeld naar mijn smaak. Maar deze tekortkoming maakte RJ Mischo ruimschoots goed.
In de kleine tent speelde in de pauze ” My Boot Heels” met een vrolijke noot de roots, folk, en country op een geweldig losse manier. Rock n roll en diverse covers werden op een leuke wijze aan het publiek gebracht. Met het nummer “hit the road Jack ” zette de basgitarist zijn gitaar bij een toeschouwer en moedigde de toeschouwers aan om vooral mee te zingen. Verrassend was dat er opeens weer basgeluiden klonken. Een bezoekster had inmiddels de bas opgepakt en speelde vrolijk voor hem verder. My Boot Heels was een aangename band om de pauze mee door te maken.
Een vreemde eend in deze bluesbijt waren The Deans uit Ierland. Hun muziek deed mij denken aan een oude LP van Sweet Smoke ( Just a Poke ). Muziek waar je toen een pret-sigaretje bij opstak. Vooral hun nummer Mr. Hyde ( duurde bijna 20 minuten) maakte best indruk. Het optreden op zich was van vermakelijke kwaliteit met à Capella songs tot psychedelische rock tot wel de fijne folkmuziek. Van The Deans heb ik de eerste nummers binnen gezien en de rest buiten de tent beluistert. Toch best prettig en ik denk dat ik ze nog eens ga beluisteren.
Candye Kane mocht hierna met haar band de boel weer een beetje opzwepen. En dat lukte haar opnieuw geweldig, al zag ik nu veel andere gezichten aan het podium als dat ik doorgaans gewend was. Blijvend lachend wist ze zonder problemen het publiek te boeien met haar show en verhalen over hoe mooi je je eigen lichaam moet vinden. Prima band met een heerlijke Candye Kane zanggeluid. Echt prettig werd het nog toen RJ Mischo een stukje met de bluesharp mee kwam blazen.
De voorlaatste band was het podium aan het ombouwen en de kenners weten dan dat het tijd wordt voor een Rock Rollin’blues feest. The Juke Joints traden aan voor hun thuiswedstrijd. Ik maak er geen geheim van dat ik dit altijd zeer prettig vind. Ik hou wel van leven in de brouwerij en ook deze keer wisten The Juke Joints er een geweldig spektakel van te maken. Met songs als Mojo Hand , My Baby, so Long Baby Goodbye en Going to my Hometown wisten ze de menigte uit hun dak te laten gaan. Plezierig vond ik dat “Bad news on the line” op de list stond, waarbij Boogie Mike heerlijk zijn kunnen kon laten horen. Uiteraard kon je horen dat Peter en Sonnyboy al aardig waren opgewarmd dit weekend met oa. The Nighthawks. Gelukkig wist Derk, die zich zichtbaar plezierde, de boel goed in het ritme te houden, anders had wellicht voortijdig de tent zijn dak al verloren. Fijne bijkomstigheid was het mee spelen van gitarist JJ van Big Blind, die het best kon vinden met BoogieMike.
Afsluiter van de zaterdag en tevens van het festival was David Gogo. Een groot muzikant met een grote reputatie. Hij begon naar mijn mening wat kleurloos, al had hij een fleurig blousje aan. Na een drietal nummers werd het alsmaar beter, doch te hard om lang aan het podium te verblijven zonder gehoorschade op te lopen. Jammer, want dat maakte hem er niet beter door. Mede door dit volume en door de tegensputterende benen was ik genoodzaakt om David van achter uit de tent te beluisteren. Het bleek een wijze beslissing. Van hieruit bleek zijn optreden haarzuiver en heb tot de laatste noot genoten van zijn optreden.
Terugkijkend kan ik ook van dit festival zeggen dat ik geen slechte band heb gezien. Wellicht een enkele die niet aan mijn smaak voldoet, maar dat dingt niets af aan zijn of haar kwaliteit. Het niveau lag erg hoog in Kwadendamme 2010. Verder heb ik extra veel plezier gehad van de bands die een bluesharp hanteerden , en dat waren er veel dit jaar. Ook niets dan lof voor de organisatie die alles weer prima in het goede spoor liet lopen. Ik heb wederom een geweldig bluesfestival meegemaakt en weet nu al dat ik daar volgend jaar weer bij ben.
Jack
Voor een foto verslag, klik in het rechter menu op Pictures. ( klik op een foto voor een vergroting)
