Going To Chicago, zoals de titel van hun pas verschenen cd luid hebben de Zeeuwse gasten gelukkig niet letterlijk opgevat, althans niet voor het leven maar slechts voor het opnemen van deze cd in de beroemde Rax Trax studio in Chicago . Zodoende konden we deze eerste bluesnight van het nieuwe jaar ook in Soest genieten van een onvervalste Rock rollin’ blues avondje.

Peter Kempe ( drums/zang) Boogie Mike ( gitaar ) Derk Korpershoek ( bas ) en SonnyBoy ( bluesharp ) waren goed gemutst en hadden er zin in om hier een strakke gig van te maken. En ik kan best zeggen dat ze dat uitermate goed gelukt is in het uitverkochte Artishock.

Na de release van de cd op 26 november van het vorige jaar kon ik natuurlijk dit prachtige werk in alle (rust) een aantal malen beluisteren voordat ik het live kon gaan aanschouwen.  Zoals de cd al in de player deed vermoeden kwamen de nummers ook on stage geweldig uit de verf. De meer krachtige nummers als, This is it – Stax sound – Time will tell  en Rock my soul, werden mooi afgewisseld met de wat fijnere bluesklanken van Goodbye Baby – Bad bad feeling – Make a stand en het vreemde eendje in The juke Joints historie, het wonderschone Strollin’ on Lincoln AV. Dit zeer jazzy bluesnummer is een heerlijk samenspel tussen Boogie Mike en Sonnyboy op de chromatische bluesharp. Met de titelsong “Going to Chicago” was het de beurt aan de bezoekers om hun stembanden te gebruiken om naast het dansen interactief met de band mee te doen.

Uiteraard was er naast het nieuwe werk ook voldoende reeds bestaand werk uit de nu 27-jarige database van The Juke Joints om het geheel compleet te maken. Soul on fire, My Babe, Marrie Marie om er maar een paar te noemen passeerden de revue en tevens werd de joekelille uit de koffer gehaald voor het heerlijke Rory Gallagher’s Going to my hometown.

Na het produceren van hun nieuwe cd, die overigens ruim en tot in Japan verspreid word, lijken deze vier al zeer ervaren muzikanten als herboren. Er straalt kracht uit de band als geheel, doch mag er opgemerkt worden dat ze ook als vier sterke individuen op het podium staan die moeiteloos het muzikale voortouw ter hand nemen wanneer nodig of mogelijk.

Het was een geslaagde bluesnight voor zowel de band als de bezoekers, waarvan deze laatste groep deze keer voor een groot deel bestond uit fan’s die speciaal voor The Juke Joints waren gekomen.  Hierdoor was Artishock al snel uitverkocht.

Interview The Juke Joints

Jack

The Veldman Brothers are in town, spreadin’ the blues all around.

Dit zijn de eerste teksten die je ter oore komt wanneer je de cd afspeelt en zo begon de release party op zaterdagavond 15 januari in het Hedon te Zwolle ook. De laatste waren waarschijnlijk “tot ziens “. Daar tussen in zaten juweeltjes van blues nummers afkomstig van de nieuwe cd “Spreading Around”.

Maar dit alles niet zonder een flinke opwarmer, verzorgt door Bas de Haan, die dat op zijn humoristische en blues gevoelige manier deed. In een klein uurtje wist Bas de kleine 200 aanwezigen klaar te stomen voor het Brothers geweld.

Bijna ging het dan toch beginnen, zij het niet dat Donald van der Goes de microfoon ter hand nam om Bert Reinders van www.TheBluesman.nl eens uit te leggen hoe dat nu zit met de titel “Spreadin’ Around”. En middels het uitreiken van het eerste exemplaar werd Bert bedankt voor het goede werk wat hij levert voor de blues en voor The Veldman Brothers in het bijzonder.

Dan toch The Veldman Brothers. Met broederliefde, waarbij het soms lijkt of we met vier broers te maken hebben, werd een wervelende show neer gezet. Alle nummers van de cd passeerden de revue, aangevuld met enkele toppers die ze al wat langer aan het publiek brengen , waarvan ” One more Chance” zeker niet mocht ontbreken. De cd zelf is prima uitgebalanceerd wat mij betreft. Heerlijke uptempo nummers afgewisseld met wonderschone ballads. Het nummer “Target” , waarbij Gerrit Veldman de akkoustische gitaar ter hand nam en Bennie Veldman de bluesharp uit de zak trok werd haast een familie onderonsje. Dan Donald aan de beurt om met het jazzy nummer “everyday I play the blues” de contrabas naar voren te halen om het door Benny gezongen nummer te begeleiden. Wat mij brengt bij de zang van de bandleden. Het lijkt of de heren een paar treden gestegen zijn wat betreft de zang. Heerlijk om naar te luisteren en zelfs op de titelsong “Spreadin’ around” zag ik toch echt alle vier de heren gezamenlijk zingen dat The veldman Brothers in town waren. Zonder dat we verwachten dat Marco Overkamp met zijn drumstel even naar voren op het podium komt, wil ik toch noemen dat hij zo haast achter het gordijn verschrikkelijk lekker bezig was om samen met Donald op bas de twee Brothers naar een gezamenlijk einde van de nummers te begeleiden. Opvallend was verder dat Benny wat vaker de Hammond inruilde voor de bluesharp en toch ook dat deze gezamenlijk werden gebruikt.

Topnummers voor mij  deze avond waren voor mij ”  Everyday I play the Blues, Saw you there, Tell your Daddy, Questions en het schoonste nummer Leavin ”

Na de terugtocht afgelopen nacht waarbij ik de cd in de auto beluisterde blijkt op welke mooie manier de nummers op deze party werden vertolkt. Zelf denk ik dat er live nog veel extra’s aan enkele nummers toegevoegd kan worden. Vooral bij het prachtige “Questions” mag van mij best een stukje aangebreid worden en zo haast een LP vullend nummer worden zoals ik die ken uit het vinyl tijdperk. Ik denk dan aan muziekstukken als , Tubular Bells van Mike Oldfield en Sweet Smoke-Just a Poke. Dit wel aangaande de live vertolkingen uiteraard.

Er staat ons vast nog wat te wachten wat betreft de mooie solo’s op gitaar en bluesharp tijdens de komende optredens. Hulde voor dit mooie werk en ik voorspel dat een tweede oplage niet lang op zich laat wachten.

Jack

Foto’s ;

http://www.jacksblues.nl/coppermine/index.php?cat=0