And the winner is from Belgium HOWLIN’ BILL…..

Soms vraag je je af wat de bedoeling is van al die wedstrijdjes in muziek maken zoals daar zijn, de X-factor, Voice of Holland, Eurovisie songfestival en nu ook de Dutch en European Blues challenge.  Vaak vraag je je af of er wel een eerlijke en terechte winnaar uit de bus komt. Veel ben ik het met de uitslag niet eens, maar nooit twijfel ik aan de oprechtheid en keuzes van de blues liefhebbers.

De Belgische formatie Howlin’ Bill, een terechte winnaar van de European Blues Challenge stond klaar om deze keer voor beduidend minder publiek als waar ze in Berlijn voor speelden, weer een volgende gig af te werken. Ook Artishock en zijn bezoekers waren vooraf al blij met de komst van deze Sympathieke Belgen . Wel het werd geen gewone gig maar eentje waar het vuur van afspatte. Eentje waarbij je de blues, rock a billy, Rock n’roll en een vleugje country tot in je tenen voelde. De gedrevenheid van de band en de interactie met het publiek maakte dit optreden je voelen of je samen smolt met de muzikanten.

Zonder de ritme sectie te kort te doen, waren de hoofdrollen weggelegd voor Little Jimmy en Howlin’ Bill zelf. Heerlijke muzikanten om naar te kijken en te luisteren. Little Jimmy die met een schijnbaar gemak alle stijlen uit zijn gitaar weet te halen en je steeds weer boeit met zijn afwisselende spel. En Howlin’ Bill ( The Godfather van de kabouters) die met zijn krachtige stem en rauwe bluesharp je steeds weer overdonderd door de schoonheid daarvan.  Nummers als Next time, Foxy Little lady, Don’t you know en A man’s  got do do, overspoelden het blues publiek en moedigde haast al het publiek aan tot het zetten van de nodige danspasjes.

De finale van de avond was op verzoek begonnen met  Texas blues , waar onder het ijzersterke nummer , Hell freezes over.  Zo kwam er zoals zo vaak als je het naar de zin hebt, veel te vroeg een einde aan een fantastische gig . En zeker na dit optreden durf ik te zeggen dat de bluesjury en liefhebbers een terechte winnaar van de European blues challenge 2011 hebben gekozen.  Howlin’ Bill, gefeliciteerd.

Jack

Het was alweer de 19de editie van het Kwadendamme bluesfestival en zowaar weer een hele bijzondere om aan het lijstje bij te schrijven. De line-up beloofde in ieder geval veel goeds. Tevens bleek ook nu weer dat het weer goed meewerkte dus niets stond een succes van dit festival in de weg.

Dit gezellige familie festival, waarvan ik kan zeggen dat dit het moment is waar ik nu weer een jaar naar mag uitkijken, heeft mij wederom de voldoening gegeven die ik behoor te krijgen van een bluesfestival. Zoveel gezellige bluesliefhebbers die als broeders en zusters gezamenlijk het kleine gastvrije dorpje Kwadendamme voor ca. 4 dagen bezetten.  Nimmer heb ik enig ongeregeldheid kunnen bespeuren. Hierdoor is het mogelijk dat dit alweer de 19de keer is dat het een groot succes was en dat we ook volgend jaar weer een 20ste editie mogen beleven. Hulde dus aan de bewoners, organisatoren, vrijwilligers, muzikanten en bezoekers.

Het muzikale gedeelte begon voor mij al op de donderdag avond met de band Wild Mae West die de plaatselijke  tapperij s’ Lands Welvaren behoorlijk op zijn kop zette. Niet alleen door de wonderschone zangeres maar meer nog door de muzikale kunsten van de band. Van Little Wing- Stray Cat Blues tot The House is rocking wist de gitarist, waarvan mij de naam niet bekend is,  het publiek geboeid aan zich te binden.  Een bandje waarvan ik nog veel hoop te horen en te beleven.

De vrijdag toch weer een beetje op krachten komen voor het spektakel wat mij in de avond stond te wachten. Inmiddels was het op mini camping de Ara al een gezellige boel geworden en deze neemt met de jaren ook steeds grotere vormen aan. Met een heus uithangbord en mooie T-shirts kan men zien waar en wie er aan deze mini camping zijn verbonden. Helaas is aan mij die eer nog niet toebedeeld. Wie weet een volgend jaar. Het muzikale gedeelte werd gestart door Lightnin’ Guy die voor deze gelegenheid  een geweldige ode gaf aan Hound Dog Taylor en waarvan ik deze vertolking moeiteloos uit zat. Gevolgd door Hamilton Loomis waarvan ik na een drietal nummers mijn maag maar eens moest gaan vullen met , ja hij was er ook weer, de overheerlijk vietnamese loempia. Al etende en pratend moest ik toch ineens iemand vragen of er al van band was gewisseld.!! Nee dus. Hamilton Loomis bleek over een geweldig tweede gedeelte bezitten die druipte van de texasblues en die zeer sterk over kwam. Jammer, gemist maar heerlijk gegeten.  Dan toch weer terug de tent in voor Keith Dunn waarvan ik weet dat hij mij kan plezieren met zijn warme zang en spel. Bij voorbaat al niet aan getwijfeld en achteraf ook als heerlijk optreden bestempeld, prima gig dus. Shawn Pittman  deed waarvoor hij was gekomen. Met veel plezier een strakke set neer zetten. Voor mij een beetje te vlak, maar dat kan komen door mijn wachten op de Headliner van de vrijdag Hook Herrera.

Hook Herrera

En daar kwam hij dan, Hook Herrera. Begeleid door Coup de Grace, waarvan gezegd mag worden dat hij geen betere begeleidingsband had kunnen wensen. Zonder vooraf ook maar een noot samen geoefend te hebben wisten deze gasten er een geweldig bluesfeestje van te maken. Het is ook geen toeval dat ik de nieuwe “no matter what I do” cd van Hook Herrera tijdens dit schrijven wederom aan het beluisteren ben. “I had my fun ” zoals de titel van een van zijn nieuwe songs luid.

De zaterdag echter weinig tijd op bij te tanken want reeds om 13.00 was de aftrap door de Blue Clay.  Deze Zeeuwse gasten die al eerder in de tapperij en de kleine tent hadden gespeeld, wisten ook in de grote tent het reeds ontwaakte publiek te bekoren met hun heerlijke roots blues. De Rhytm Chiefs die al wat langer mijn hart hadden verovert wisten dat nu wederom  te doen. Geweldig om die jonge gasten met veel plezier  zoveel kwaliteit op het podium te zien zetten. Met hun Bluesy rock a billy was het dansen dan ook echt begonnen op de zaterdag. Hierna volgde wat wel de verrassing van het festival kon worden en heel even leek het er op toen de Ruf Bluescaravan met een Rolling Stones cover “Bitch” begonnen. Deze drie jonge meiden wisten er een aardig show van te maken , maar ook niet meer dan dat. Ook al hou ik van alle vrouwen, het ging mij bij deze toch om de muziek.

Tijdens het ombouwen op het grote podium was het goed vertoeven bij de kleine tent alwaar onder een stralend zonnetje  The Mercymen & Katinka Polderman en tevens Bas Klein & his Harmaniacs aantraden. Eerstgenoemde brachten in het Zeeuws vertaalde bluessongs wat voor mij net zo goed Fries had kunnen zijn, maar heerlijk om naar te luisteren .  Bas Kleine deed er buiten  nog en schepje bovenop met zijn heerlijke harpspel en vrolijke bluessongs, geweldig om bij in het zonnetje te liggen.

Brandon Santini & Greg Gumpel  volgden de jonge dames op en inderdaad kwam er weer wat ik blues noem mijn oren in. leuke show die deze gasten neer zetten, ook al had ik van beide nimmer gehoord.  Van Ian Siegel wel natuurlijk en die was de volgende op het mooie programma. De veel besproken Ian, wel niet wel niet goed. Wel deze keer. Heb goed van genoten van zijn spel zang en attitude on stage and off stage. Dat of stage slaat op dat hr Siegel later bij Marcus Malone zich tussen het publiek mengde en mij naar zich wenkte en mij zijn fles Whisky aanreikte. Uiteraard lust ik op dat moment wel een slokkie, maar dat werd een kleintje want hij hield de fles niet echt los tijdens mijn drinktijd. Heerlijk moment wel, wat ook van zijn optreden gezegd mag worden.

Dan tijd voor wat voor velen elk jaar weer de klapper is, The Juke Joints. Voor deze gelegenheid had ik mijn camera alvast naar bed gebracht want die kon met die op hol geslagen meute voor het podium toch niet veel goeds meer uitrichten. The juke Joints speelden zo’n beetje hun cd ” 20 years” af op het podium en dat beviel mij ook erg sterk. Nu toch weer jammer dat de camera weg was, want had mooie plaatjes kunnen schieten van het gastoptreden van Hook Herrea bij de deze Zeeuwse geweldenaren. En zeker tijdens de blaasbattle tussen Hook en Sonnyboy. Ook weer heerlijk om te zien hoe blues gasten moeiteloos met elkaar de jam aan gaan .Een stevige pot rauwe blues van Marcus Malone maakte dat de tent tot de finish vol bleef en ook ondergetekende wist al rockend het einde te halen. Malone speelde strak en zuiver en verdiend om nog eens te gaan bekijken ergens.

Doordat ik meestal mijn slaapplek aan de overkant van camping “de Ara ” heb kan ik na afloop van het festival de bezoekers huiswaarts zien keren. Zowaar een van de hoogtepunten van mijn verblijf in Kwadendamme. Ook deze keer een bonte mengeling van bluesgasten waarvan de helft zichtbaar aan het nagenieten was en de andere naarstig op zoek was naar zijn kussentje. deze keer ook leuke gesprekken gevoerd met de plaatselijke Kwadendamme jeugd, die zich ook duidelijk hadden vermaakt. Ook al hoop ik Dat Pleun,Peter en Kees zich nog lang aan dit gebeuren mogen binden, is het toch goed te weten dat er eventuele opvolging aan zit te komen. Op naar de 20ste editie in 2012, naar wat ik hoop een speciale gaat worden.

JACK