Wederom was ik getuige van een wereld optreden in Artishock. Deep & The Dudes waren daar verantwoordelijk voor, een band om in de gaten te houden. Deze vier bandleden die onder deze naam een doorstart maakten na het uiteenvallen van de ook al populaire Bluescrowns.  Daan Prevoo ( zang, saxofoon, mondharmonica) Paul Voestermans ( gitaar) Sjaak Korsten ( drums) en Arno Vervest ( bas) waren de vier overgeblevenen die nu alweer een jaar met Deep & the Dudes  een vervolg geven aan hun al succesvolle muzikale loopbaan.

De eerste set begon een beetje anders als dat we gewend zijn hier in Artishock, het publiek was moeilijk op gang te krijgen. Ik geef er als oorzaak een beetje het repertoire van  Deep & The Dudes wat redelijk onbekende stylen bevat waarop de mensen niet direct een antwoord hadden. Het werk wat zij brengen komt voort uit de oude blues componisten van vroeg in de vorige eeuw zoals; Paul Gayten, Earl King en Bart Davenport. Heerlijke Jazzy blues die met zorgvuldig vakmanschap werd vertolkt. Ook de rauwe blues kwam regelmatig voorbij en met deze mengeling wist vooral frontman en top entertainer Daan Prevoo het publiek gaandeweg  geheel op de hand te krijgen. Mede door zijn vlotte babbel en zijn uitstapjes met de saxofoon richting het bargedeelte wist hij veel zieltjes te winnen. Maar uiteraard was het toch de fijne muzikale inbreng van de band wat de doorslag gaf.  Top optreden waarbij de tweede set duidelijk weer het oude Artishock in beeld bracht.

Dan denk je aan een toegift, maar het werd zelfs een soort derde set waarbij het Person to Person centraal stond. Het bargedeelte werd afgesloten en er ontstond een zittend en zelfs liggend privéoptreden van zo’n vijf songs. Subliem intiem gebeuren dat wat mij betreft nog vaker mag gebeuren.Dat liggen kennen we nog van twee maanden geleden met de JPK band. Als dit een soort van gewoonte word moeten we toch eens gaan denken aan een andere vloer .

Jack

Voor meer foto’s , klik rechts op “view all pictures”.

Op een druilerige zondagmiddag kan je een hoop leuke dingen bedenken, maar een blues matinee is toch wel de leukste. Zeker als deze voorstelling gegeven word door Eddy “the Chief” Clearwater, onder bezielende leiding van The Juke Joints.

Na optredens in Duitsland en Belgie waren er ook een aantal gepland in Nederland en die in de Noot te Hoogland was de place to be op zondag 6 november 2011. The Chief, waarvan mij niet bekend is of hij bij de Apache, Comanche , Cherokee of Navajostam behoort, was goed op dreef deze middag en had er zelf ook duidelijk zichtbaar plezier in om de aanwezige bluesliefhebbers te plezieren. En zo naast hem kon je van the Juke Joints hetzelfde zeggen. Een geweldig stel die de klappen van de blues zweep inmiddels wel kent.

The Juke Joints trapten af met een tweetal eigen nummers zonder The Chief en bij het derde nummer was ik toch heel even in de veronderstelling dat zij er een nieuwe song tegenaan gooide. Al snel merkte ik op dat het de intro bleek van “They call me The chief” van Eddy Clearwater , waarna deze dan in volle glorie het strijdtoneel betrad.  Een reeks van Eddy’s werk werd in twee sets van vijf kwartier afgewerkt en dat bleek een zeer aangename en afwisselende.  Zelfs bedacht Eddy maar even om een van zijn oude nummers te gaan spelen die hij met The Juke Joints nog niet gedaan had en dat pakte nog geweldig uit uit ook. Verder kwamen nummers als Hypnotized, I just wanna make love to you, To old to get married, My baby left me  en zo vele anderen de bezoekers beroeren. Absoluut hoogtepunt was het oude nummer ” Black Night”  wat echt fantastisch uit de verf kwam in de Zeeuws/Chicago uitvoering. Evenals de toegift, het nummer ” Going to Chicago”van The Juke Joints van de laatste gelijknamige cd waar ook Eddy The Chief  op is te horen , werd een waar bluesfestijn.

The Chief , die de respectabele leeftijd van 76 heeft bereikt, wist deze middag zijn eerste snaar in Europa te breken.  Een bomvolle en zeer gezellige cafe de Noot was daar getuige van. Dit optreden was de laatste van zijn tour en Eddy keert terug om eind deze maand weer in Chicago te spelen. Hopelijk zien we hem volgend jaar weer ergens terug in den lande.

Jack