Na de barre weersomstandigheden tijdens de voorafgaande dagen van het festival, is het toch weer grandioos om Kwadendamme binnen te rijden en te zien welk een mooi werk de organisatie en de vele vrijwilligers hebben verricht. De blues tent stond er weer spic & span bij en daar omheen alles weer zo mogelijk watervrij en begaanbaar gemaakt, hulde.

En zo begon dus mijn deelname aan de 20ste editie van het Kwadendamme blues festival. Een grandioze intocht maakte ik mee op de donderdag alsof ik Koningin Beatrix zelf was. Het aanschouwen van het terrein en de reeds opgezette optrekjes van mede blues gasten doen een mens een smile bezorgen die tot ver over de bekende oor tot oor grens heen gaat. De blues familie reunie had een aanvang genomen.

Voor deze 20ste editie was er een jubileum receptie georganiseerd op de donderdagavond met een optreden van Sugarboy and the Sinners. Mens wat een verrassing was dat.  Jonge gasten die de blues op je af doen stormen alsof ze samen al 150 jaar ervaring hebben. Heerlijke vlotte dansbare blues wat voor deze avond prima in de smaak viel bij de genodigden.  Alsof het niet genoeg was werd er na deze receptie  in het plaatselijk cafe  ‘s Lands Welvaren de jaarlijkse Night Before gehouden met een optreden van de John Henry Orchestra. Helaas ben ik na de receptie niet meer zover gekomen dus ik moet het doen met dat degenen die er bij waren mij vertelden. Super feestje met twee muzikanten die blues maken voor vijf.  Aan de verhalen te horen moet ik die dus beslist eens gaan zien.

Na op de vrijdagmorgen hard gewerkt te hebben aan een juiste opdroging,  mijzelf bewogen om een rondje blues gasten te maken en er zoveel mogelijk met hun optrekje op een plaatje vast te leggen. Dat is aardig gelukt en die vind je terug bij mijn pictures uiteraard.

De aftrap van het grote festival startte 16.55 uur strak met een kort openingswoord en het optreden van Doghouse Sam & His magnetones (B). Gasten die inmiddels hun sporen hebben verdiend en die ook in dit trio een geweldige openingsact waren. Ook wel back to basic blues genoemd. Hierna volgden Khalif Wailin Walter (USA),  Ryan McGarvey (USA) en Drippin’ Honey elkander op.  Ook weer drie bands die de tent behoorlijk op zijn kop zetten.  Maar de afsluiter van de vrijdag beloofde grote schade aan de feesttent te brengen en dat gebeurde ook.  Gerry McAvoy’s band of friends (IRL) met Ted McKenna  (IRL)en onze eigen Marcel Scherpenzeel. Na een voorzichtige start kwam deze Gallagher trein al snel op gang, gedreven krachtig strak te noemen wat ze ons brachten. Deze trein denderde door tot een geweldig slot met nummers als: a million miles away, Shadow play, Bulfrog blues en het door mij zeer gewaardeerde Tattood’ Lady. Geweldig vrijdag programma.

Na deze eerste dag is het mij gebruikelijk om veel koffie te scoren en een heerlijke uitsmijter te nuttigen in het hier eerder genoemde plaatselijke cafe, om dan toch weer fit aan de start te staan voor dag twee die rond 13.00 uur ging beginnen. Niet minder dan The Veldman Brothers (NL) waren hiervoor verkozen.  Kan mij niet bedenken dat er ooit bij het begin van de zaterdag al zoveel mensen zich voor het podium hadden genesteld om maar niets te missen van deze  muzikale broers en hun strakke tandem Marco en Donald.  Hun populariteit blijft maar stijgen lijkt het en ze  blijven  me verbazen met steeds maar weer geweldige nieuwe nummers of uitvoeringen daarvan.  Zoals deze gig met “I believe I’m in love with you)”( Fabulous Thunderbirds) met een geweldige samenzang van de twee broers. Mijn dank ook voor het afsluitende nummer “Questions “,  kan er niets aan doen maar krijg hier toch steeds een strakke plasser van. Schitterend.

Sean Carney feat. Omar Coleman(USA) volgden dit Nederblues feestje op en wisten ook het publiek geboeid aan de goede kant van de tent te houden. Heerlijke blues met veel gevoel gebracht. Toch wel strak rustpuntje en dat was even nodig. Dwayne Dopsie & The Zydeco Helraisers (USA) waren immers de volgende band. Wat een energie stond daar ineens op het podium,  je zou er spontaan adhd van krijgen. Geweldige interactie met het publiek en als een wervelstorm namen ze daar ook bezit van, het publiek werd hun eigendom. Grote klasse feestbeesten. Geweldige performers met een heel eigen geluid. Na dit geweld was ikzelf ook wel aan wat rust en een hapje eten toe en zo geschiedde. Lady ‘ A’  bleek een goede keuze om mijn diner op de achtergrond muzikaal te begeleiden.

In aanloop naar het optreden van The Juke Joints werd er en passant  nog even een gesigneerde Fender Stratocaster verloot onder de ticket bezitters. Na drie pogingen werd de Fender dan eindelijk aan een zichtbaar gelukkige winnaar uitgereikt. Genoeg van dat gebingo en wat al niet meer moesten The Juke Joints gedacht hebben en gas werd er gegeven. De tent stond wederom op zijn kop en menig zweetdruppeltje werd er weggeveegd tijdens deze Rock Rollin’ blues gig. Strak begeleid als altijd wisten Sonnyboy en Boogie Mike er weer geweldige solo’s uit te persen.

Kenny Neal (USA) mocht dit opvolgen. Een begenadigd muzikant die al met vele groten der aarde het podium mocht delen.  Een bluesshow waar je vrolijk van wordt.  Heerlijke zang en fijn besnaard gitaarwerk wat het woord genieten betekenis geeft.  Maar goed, dan toch de klapper van de zaterdag,  The Nimmo Brothers. Een goed gevuld podium geeft nog geen garantie op een goede show, maar bij de Nimmo’s is daar wel degelijk sprake van.  Niet zozeer blues wat de hoofdtoon voert,  maar meer de kant van rock die zij verkiezen en de manier waarop zij dit doen,  is daar niets mis mee. Twee geweldenaren die uitermate strak met de gitaar om weten te gaan. Prima afsluiter van een fantastisch festival.  Een festival dat zich mag aanrekenen dat zij als openings en afsluitende act op de zaterdag twee geweldige broers op het podium wisten te zetten.

The Goonmat & Lord Bernardo (FR), op vrijdag , Ben Prestage (USA) en Tommy Allan & Johnny Hewitt (UK) , op zaterdag, verzorgden tijdens het ombouwen op het grote podium voor de muzikale invulling op de Juke Joint stage. Ook steeds weer een gave beleving waarbij steeds meer publiek deze kleine optredens weten te waarderen.

Toch vallen vreugde en verdriet vaak samen. Zo was ik getuige van de asverstrooiing van Ans Steer door haar man Theo. Zij overleed vorig jaar , enkele weken na het Kwadendamme blues festival. Zij had de wens om uitgestrooid te worden op het Kwadendamme blues festivalterrein. En zo geschiedde op deze 20ste editie. Een zeer ontroerend moment.  Zo zie je hoe groot de liefde voor dit festival is voor veel mensen.

Jack