Drie dagen op 6 podia meer dan dertig blues bands weg zetten. De een noemt het ‘een top blues route’ en de ander ‘een lekker dagje met de familie op pad’. Ook hoor ik het een ‘blues vrienden reünie’ noemen of zelfs ‘een jaarlijks dagje uit van het Kwadendamme bluesfestival medewerkers’. Hoe het ook zij, het is genaamd Zoetermeer blues. In samenwerking met o.a. King Bee music agency organiseerde de winkeliersverenigingen  Dorpsstraat en Stadshart  maar liefst voor de 20ste keer dit blues spektakel. Al jaren zorg ik dat ik in de eerste week van juni aanwezig ben bij dit gebeuren. De ene keer in de Dorpsstraat bij podium Oude kerk of Schoolplein de ander keer net zoals deze aflevering op het Stadhuisplein.

Nu voor deze locatie gekozen omdat ik al op voorhand wist dat ik zou gaan genieten van vijf top acts. John F. Klaver band, Lightnin’ Guy (BE) plays Hound Dog Taylor, Stackhouse, Eddy ( The Chief) Clearwater & The Juke Joints (USA/NL) en Danny Brant’s Redeyeband waren de bands die dit gingen verzorgen voor mij. Nu achteraf kan ik in plaats van de welbekende alle dertien goed, zeggen dat deze alle vijf goed waren. Alle soorten en maten van de blues kwamen voorbij met dit kwintet aan blues giganten. Mee gedeind, ge-rock and rolled, mee  gezongen, geboogie’d, geshuffeld en heel stil staan te genieten van de gevoelige snaren, het zat er allemaal in vandaag.

Naast dit alles ook weer enorm genoten van veel blues vrienden waar je dan zoal het terras en het plaatsje voor het podium mee deelt. Van een babbeltje met de muzikant, een kroketje van de Febo of van een glaasje bier op een boven verwachting mooie zonnige dag. Voor mij een top blues route die ik graag bijwoon met familie, vrienden, en Kwadendamme medewerkers. Dat is voor mij Zoetermeer blues.

Jack

De nieuwe cd ‘Life is hard’ was net klaar dus tijd voor een nieuw toertje en gelukkig deden ze hiermee ook mijn thuishonk Artishock aan. Enkele nummers van deze cd had ik reeds in het circuit gehoord en dat beloofde al wat. Tel daarbij op dat je te maken hebt met een paar klasse ras blues muzikanten, dan weet je dat een toffe avond in het verschiet ligt.

Deze gig lag dus geheel in het teken van de nieuwe cd en daarvan werden ook alle nummers gespeeld. Cd en gig begonnen met het nummer Bluesman. Een heerlijke uptempo blues met een geweldige drive waarbij Kees Dusink maar eens een ander gitaartje uit de kast heeft getrokken. Met deze song is eigenlijk direct al het ijs gebroken. Why Are People Like That, een nummer met tempo wisselingen en  prachtig blaaswerk van Jan Scherpenzeel. Over op een lichte neiging naar de country blues met Don’t Ask Me Why, waarbij Randy Pears prachtig de toon zet. De titelsong Life Is Hard, is er weer een van ongekende schoonheid. Subtiel gitaarwerk en zang wisselen elkaar af en eisen daarmee de hoofdrol op. Als Sometimes You Win, Sometimes You Lose begint doet dat mij denken aan een eerder mooi werkje van de mannen, namelijk Twelve Bar Blues.  Niet voor niets de Twelve Bar Blues Band .

Living In Your Own Cell is een beetje een standaard 12BBB nummer, echter met schitterend solowerk van Kees. Me And The Devil Blues springt er weer uit.  Zowel on stage als op de cd begint deze akoestiek met Jan en Kees, waarbij de rest van de band later aansluit. Prachtige blues vanuit de aderen.  Dan even wegzwijmelen met het Clapton nummer Old Love om maar weer wat meer tempo te brengen met Turn The Lights Down Low.  Afsluiter van de cd is You’ve Got The Move,  funky blues dat voor mij, naast al het andere moois, maar net een voldoende haalt.

Uiteraard bleef het niet bij het nieuwe werk van ‘Life Is Hard’ en brachten ze ook eerdere schoonheden als E-mal From Heaven,  Key To Your Heart en Help Me,  die door gewenning al heel lekker in het gehoor liggen. Een kwestie van tijd voordat de nieuwe nummers pal naast dit vertrouwde werk staan. Daarnaast genoten van een mooie solo van Patrick op de bas, waarvan het geluid best wat harder de zaal in mocht en een rete strakke solo van Randy die daarbij toch haast de blaren op zijn vingers opgelopen moet hebben. Dat mag hij vaker doen.

De klasse van Jan Scherpenzeel en Kees Dusink als frontmannen van de band staat buiten kijf,  maar het wordt ze toch wel echt makkelijk gemaakt
(knipoog) met Patrick Obrist (bas) Marcel Bakker (drums) en Randy Pears ( leadgitaar) als begeleiding.  Je zal maar zo’n setje achter je hebben staan.

Wat betreft de ‘Life Is Hard’ cd: bij mij alle proeven doorstaan en een dikke voldoende. Goede afwisseling, goede mix en een vette sound.

Jack