Ook dit jaar kon Johnny Mastro het niet weerstaan om Nederland te vereren met een bezoekje. Middels een kleine Benelux/Duitsland tour deed hij dat. Ook nu weer met de bekende Mama’s Boys, Smokehouse Brown en Mike Hightower. Op de drums deze keer geen Stephan Kidda maar een Franse meneer met waarschijnlijk een te moeilijke naam voor mij om te verstaan en te onthouden. Moet wel bij vermelden dat deze heer zeer verdienstelijk werk verrichtte.

Een van de locaties die Johnny aan deed met zijn tour was De Toegift in Deurne. Voor mij de beste plek van alle verre locaties om te bezoeken. De organisatie Keeping the blues alive in Deurne verricht daar prima werk. Mooie locatie met een mooi podium.

Johnny en zijn Boys waren lekker op dreef deze zondagmiddag. Vet als altijd en deze keer ook met wat nieuw werk waarvan ik nu al hoop dat dat snel op een nieuwe cd verschijnt. Ook deze middag wist ik de vorig jaar opgenomen  dvd te bemachtigen waarop een registratie van een akoestisch optreden. Ook die is zeer de moeite waard en een must have voor de Mastro fans.

Tel bij dit alles op dat ik omringd was door een fijne groep blues vrienden dan weet je dat ik kan spreken over een geslaagd bezoek aan Johnny Mastro in De Toegift.

Jack

Bekijk de foto's »

Bluezy bluesfestival in Ridderkerk, ons eerste festival van 2014 zit er op. Al een aantal jaren is Bluezy mijn eerste festival van het jaar en dat bevalt mij goed. Ook deze keer weer een aantal klinkende namen en een voor mij onbekende band uit Ierland. Grainne Duffy (IRL) deed niet veel denken aan blues en dat speelden ze ook niet. Met invloeden  van The Allman Brothers, Rolling stones en Thin Lizzy brengen ze frisse rock aan de man. De band zat goed in elkaar en een mooie en goede zangeres is ook heel aardig meegenomen. Lichte rock met mooie solo`s en prima samenzang en daar heb ik van genoten.

Het festival op zich liet minder bezoekers zien dan het voorgaande jaar en dat is jammer voor de organisatie. Toch wel een prima line-up om dit evenement te bezoeken lijkt mij. Daarbij zijn ook het eet/drink en rook gedeelte prima voor elkaar dus daar zit de rem niet. Kleine minpunten vond ik het licht op het podium en het geluid wanneer je dicht aan het podium stond. Iets verder naar achteren en het was goed aan te horen.

De eerste band, Hobo and the river drops (B) heb ik moeten missen wegens gezellig samenzijn met bandleden uit Zeeland en Ierland bij hotel van der Valk alwaar we weer een heerlijke kamer hadden geregeld. De Bluesbones waren dus de eerste die we op het podium zagen. Wederom een zeer goed optreden van deze gasten en zichtbaar winnen ze steeds meer zieltjes en word hun fanschare maar groter en groter.Verder speelden Taildragger met Vossen en Struijk band, Eddy Clearwater & The Juke Joints, Eugene Hideaway Bridges en Big Pete  allen ook een puike set.

Hopelijk volgend jaar weer een fijne line-up en dat iets meer bezoekers de weg vinden naar dit Bluezy bluesfestival.

Jack

Bekijk de foto's »

De MoFo Partyband is begonnen aan zijn Europe Tour en bracht hierbij als eerste een bezoek aan the Shack.  Zij deden hun naam weer eer aan want een motherf@#king  party werd het. Wel wat minder publiek in the Shack als ik verwachtte maar dat deerde ook de gebroeders John en Bill Clifton niet om hier een geweldige show neer te zetten. Van begin tot eind spatte het vreugdevuur in het rond middels heerlijk meeslepende songs. Duidelijk was te zien dan de band het naar zijn zin had en dat vertaald zich natuurlijk uit in de performance.

Twee heerlijke sets werden neergezet, waarvan voor mij persoonlijk de eerste de beste was met als hoogtepunten de nummers, What kind of woman is that en Walk when i walk, waarvan in het laatste nummer weer die geweldige harpsolo van John Clifton, waarin hij een mooi staaltje van ademhalingstechniek laat zien. Uiteraard lieten de andere bandleden ook een stuk van hun kunnen zien middels wat solo’s. Bill Clifton liep wat rond te soleren door het publiek , waar later broer John hetzelfde deed op vocaal gebied. Slechts met de drummer op zijn eigen plek wisten ze gedrieën ook te soleren op twee gitaren, zoiets van welke hand doet wat?.

Samen met zo’n vijftig man enthousiast publiek en de gastvrijheid van the Shack hebben we een top avond beleefd met een zeer op dreef zijnde MoFo Partyband.

Jack

Bekijk de foto's »

Al een poosje geleden dat ik Bas Paardekooper aan het werk heb gezien dus een optreden in The Shack was een uitermate mooie gelegenheid om dat weer eens te doen. Ook de nieuwe formatie met bassist André de Bruijn was ik dus nog niet tegengekomen. Helaas ging dat nu ook niet gebeuren. Door privé omstandigheden kon André hier niet aanwezig zijn. Niet getreurd want die gelegenheid gaat er vast weer komen. De vaste kern Bas Paardekooper ( zang/gitaar), Roel van Leeuwen ( drums/zang) en Wouter Hoek ( toetsen/zang) waren sterk aanwezig. Shame on me dat ik de naam van de vervangend bassist niet heb onthouden.

De twee sets die Bas met zijn Blew Crue speelde waren een genot om naar te luisteren en lieten een grote variatie aan blues en rock nummers horen. Flink stevig tot geweldige tranentrekkers  kwamen voorbij. Ook Wouter Hoek liet goed van zich horen en niet alleen middels de toetsen maar ook met mooie zangpartijen. Een ruime variatie die niet snel verveeld en je zodoende aan het eind laat denken dat er veel te kort gespeeld is. Niets is minder waar, het waren ruime sets met uiteraard een aantal heerlijke nummers van hun laatste verschenen cd “Broken heart for sale”, zoals uiteraard de titelsong Broken heart for sale, Jimi ( een ode aan zijn zoon Jimi), en Her silent cries als uitschieters.

In de tweede set was er plaats voor een jam met Marcel Scherpenzeel. Marcel nam de gitaar van Bas ter hand en Bas zelf speelde daarnaast de bas. Als je op zo’n avond een optreden van Bas Paardekooper meemaakt met een heerlijke toevoeging van Marcel Scherpenzeel en je dus twee geweldige gitaristen aan het werk ziet, kan je niets anders zeggen dan dat je een top avond hebt meegemaakt.

Jack

Bekijk de foto's »

Serious Request van 3FM is op zich al een hele mooie actie, maar als de blues daar zijn steentje aan bij gaat dragen ben ik er bij natuurlijk.  Op het mooie podium van Estrado in Harderwijk zou het evenement Serious Blues gaan plaats vinden. Duketown Slim, Leif de Leeuw, Phil Bee & Friends, Flavium, The Veldman Brothers, The Juke Joints, Mr. Boogie Woogie, Ruben Hoeke en Julian Sas waren de negen bands die hier geheel belangeloos aan deelnamen. Middels sponsoring van de optredens, een veiling van blues gerelateerde artikelen en de gulle giften van de bezoekers wilden ze zo een mooi bedrag bij elkaar rapen om een bijdrage te leveren aan de grote actie van 3 FM.

Volgens een mooi tijdschema, waarbij Gerry Jungen de aankondigingen verzorgde, werden de optredens afgewerkt op het grote podium en een klein podium die zich bevonden bij de ingang en bar. Helaas was die ruimte wat te klein om de vele bezoekers toegang te verschaffen om deze optredens te zien. De grote zaal echter verleend zich prima om dergelijke concerten te houden en op de verblindende lichtkanonnen, die op het publiek gericht waren, na is het een super podium.

Met ruim 8.000 euro deelde Serious Blues mee aan de totale opbrengst van een dikke 12 miljoen die de Serious Request opbracht. Voorwaar een mooie bijdrage van het toch al niet zo commerciële blueswereldje.

Jack.

Bekijk de foto's »

Alweer even geleden dat ik een King Bee blues night heb meegemaakt. Dat was nog op de oude stek in Benthuizen, dus nu voor de eerste keer naar JJ Music House in Zoetermeer om het weer mee te gaan maken. Op voorhand denk ik dan al aan een leuke avond met The Bluesbones en Danny Bryant op het podium. Het werd zelfs meer dan dat.

JJ Music House blijkt een geweldige accommodatie om er een bluesconcert of festivalletje te organiseren en dat heeft Rob King Bee goed gezien. Een locatie waar je weinig last van de buren zal hebben en dat moesten we afgelopen zaterdag precies hebben. In de uitverkochte zaal steeg de temperatuur al snel  naar een hoogtepunt toen The Bluesbones waren begonnen. Wel lekker als dan de deuren open kunnen zonder dat de buren de gendarmerie gaan verwittigen van overlast.

Zoals gezegd was de Belgische band The Bluesbones degene die de eerste gitaarklanken de zaal in stuurde. Eigenlijk direct zat de sfeer er al goed in en dat kan ook niet anders zoals je deze heren de laatste tijd bezig ziet. Zaal na zaal spelen zij plat en op maximum power veroveren zij het ene na het andere blues zieltje. De band bestaat uit Nico de Cock (jawel, met ck)- zang, Andy Aerts-gitaar, Stef Paglia-gitaar, Ronald Burssens-bas en Dominique Christens op drums. Een heerlijk kwintet aan bluesmuzikanten die maar weinig voor elkaar onderdoen. Toch springen voor mij de zang van Nico en het gitaarspel van Stef er wel wat boven uit. Ook het repertoire wat de heren brengen is prima verzorgd en bezit een mooie variatie aan blues nummers. Een van de songs die mij wederom erg raakte was het mooie slow blues nummer “Believe me” dat naarmate het vordert wat aan power toe neemt en met heerlijk gitaarwerk wordt afgesloten. Chapeau voor The Bluesbones.

Voor Danny Bryant is het allang geen probleem meer om een zaal op zijn kop te zetten , maar na deze opwarmronde van The Bluesbones ging het er nog makkelijker vanaf. Danny al vele malen zien spelen en ook nu weer heerlijk van zijn ongepolijste gitaarspel genoten. Toch een beetje vreemd om vader Ken Bryant niet meer naast hem te zien staan om Danny te begeleiden op bas. Anderzijds weer goed om te zien dat daar een prima vervanger staat waarvan ik de naam niet kan achterhalen, al heb ik dan nog samen met deze aardige jongeman het ontbijt gedeeld. Trevor Barr was ook lekker op stoom en bracht enkele malen de hulpdiensten in werking om het drumstel weer enigszins te herstellen, het waren alle rake klappen waarmee hij Danny terzijde stond.  Danny bracht deze avond heerlijk blues nummers uit zijn repertoire die inmiddels al uit negen cd’s bestaat. Nummers als Heartbreaker van zijn eerste album Watching You en het ongelooflijk lekkere Painkiller van zijn laatste album Hurricane.

Wel gaaf als je op zo’n avond een aantal goede gitaristen in de buurt hebt en dan ook nog even ruimte maakt voor een lekker potje jammen. Danny Bryant en Stef Paglia deden dat dan ook naar hartenlust en zorgden samen voor een grand finale van deze geweldige Blues Night.

Jack

Bekijk de foto's »

Doghouse Sam & his Magnatones at The Shack, is een verdomd goede reden om al de weekend quizen en spelletjes op de zaterdagavond  te laten voor wat het is, om deze gebeurtenis te gaan bezoeken. En zo geschiedde. Al eerder gezien dus ik wist wat mij te wachten stond. Doghouse Sam stond in zijn korte bestaan van zo’n twee jaar al op grote festivals en evenementen zoals Moulin Blues en Kwadendamme bluesfestival. Naast de vele kleine bluespodia waar zij speelden en veel respect afdwongen van de toeschouwer, konden zij dit dus ook op de grotere podia’s. Een band die opvalt en boven het koren uitsteekt zullen we dus maar zeggen.

Doghouse Sam (zang, gitaar,mondharmonica), Jack O’ Roonie (bas), Franky Gomez (drums), zijn drie zeer getalenteerde muzikanten die tezamen met prachtige klanken  het binnenste van je oren doen smelten. Luchtige roots blues en boogie gebracht in de stijl van Doghouse met als hoofdmoot het gas er op kent toch ook enkele passages waarbij je muisstil moet luisteren. Onder andere de ode aan Sonny Terry, die Sam alleen brengt op de bluesharp, is er eentje om in te lijsten.  Naast de gitaar en bluesharp solo’s worden we ook op heerlijke solo’s getrakteerd van de bas en de drums. Mooi moment is ook als het tot gitaar omgetoverde Kellogs cornflakes blik tevoorschijn komt en Doghouse daar op sublieme wijze enkele songs uit tovert. Een heerlijk trio die scoort in de bovenste helft van je waarderingsrapport en die je niet snel vergeet wanneer je ze eens gezien en gehoord hebt.

Jack

Bekijk de foto's »

Wanneer Johnny Mastro & Mama’s Boys gaan optreden in The Shack dan is het moeilijk om te besluiten om dit niet mee te gaan maken. Uiteraard om de vette blues van Johnny en zijn boys maar zeker ook door de bijzonder fijne plek als The Shack is. Een heerlijk blues etablissement gevuld met fijne blues mensen, een lekker biertje en de bal gehakt, de snack van the Shack. Voor mij was het een bijzonder makkelijk besluit om wel te gaan dus.

Nadat de stadsomroeper Johnny Mastro van achter de bar had aangekondigd kon het  blues geweld beginnen. Heerlijk om te zien en te voelen dat er bij de band en het publiek geen moment nodig is om op te warmen, da actie was direct raak.  Het vette blaaswerk van Johnny, de slide solo’s van Smokehouse Brown, de krachtige bas van Mike Hightower en de rake klappen van Stephen Kida op drums waren de ingrediënten die hier zorg voor draagden. Met tal van nummers van hun eerder verschenen cd’s , Beautiful Chaos, The Black album, Luke’s Dream en Take me to your maker wist Johnny er een tweetal puike sets neer te zetten. Denk dan aan nummers als Angel rollon, Luke’s Stomp, Wineheaded, Spider en Francine. Erg blij werd ik van wat nieuwe nummers die ze brachten en die volgens betrouwbare bron in 2014 op cd gaan verschijnen, helaas kon ik geen nauwkeuriger tijdstip ontfutselen.

Verrassing voor mij was wel de Hound Dog Taylers song, Sadie. Heerlijke vertolking zoals alleen Johnny dat op zijn rauwe manier kan brengen. Hiernaast werd er in de vorm van Danny Vlaspoel nog een extra gitarist aan het geheel toegevoegd en dat versterkte het totaal geluid op een mooie wijze. Altijd mooi om twee gitaristen met verschillend stijlen op een podium te zien spelen. Uiteindelijk kwam aan de twee sets en toegift een einde en mochten Johnny & Mama’s boys vermoeid het podium verlaten, want veel energie heeft ze dit optreden zeker gekost. Mooie bijkomstigheid was dat ik nu ook eindelijk aan de vermaarde Snack van The Shack kon  en ook moe maar voldoen aan mijn terugreis kon beginnen. Al duurt de tour nu nog even door, Johnny zal in het voorjaar van 2014 Nederland weer bezoeken.

Jack

Bekijk de foto's »

Garage blues gebracht door gasten die je zoon zouden kunnen zijn, wie zit daar op te wachten ? Ik wel eigenlijk. Smokin’ Cadillac is zo’n band en die maakten hun opwachting in Artishock.  Geweldig dat de aanwas van jonge blues bands nog steeds groeit in Nederland. Ook met Smokin’ Cadillac mogen we blij mee zijn. Jonge gasten die van verschillende muzikale komaf zijn en die elkaar hebben gevonden in deze band en hebben besloten om no nonsens garage blues aan de man te brengen. Ik heb nu ervaren dat ze dat op een meer dan voortreffelijke manier doen.

Met een mengeling van eigen werk en covers weten ze de bezoekers moeiteloos in beweging te krijgen en uiteraard is Artishock daar een prima plek voor. Met invloeden van oa. the Red devils, Muddy Waters, Seasick Steve en Robert Johnson weten ze er een fijne lijst aan songs neer te zetten. Naast de covers die zij brachten was ik toch ook wel gecharmeerd van hun eigen werk en dat maakt dat ik deze band zeer de moeite waard vind om verder te volgen. Wellicht voorzie ik dat ze naast de reeds uitgebrachte demo cd, binnen een jaar een groter broertje hiervan zullen lanceren.

Jack

Bekijk de foto's »

Gezien het feit dat Johnny Mastro & Mama’s boys na het uitbrengen van een zevental cd’s nog geen dvd op hun naam hadden geschreven, werd het hier wel eens tijd voor. Althans dat bedachten twee personen in de naam van P.J. Minten en Annemiek Rongen, die hier het initiatief voor namen en hier maar gelijk een akoestisch werk van wilden maken.  Als locatie werd gekozen voor café Cambrinus in Horst, een gezellig klein café theater wat hier uitermate geschikt voor was. Drie camera’s en zo’n vijftig genodigden mochten het geheel compleet maken. Uiteraard zeer vereerd dat ik hier als groot Johnny Mastro liefhebber voor genodigd was.

Johnny Mastro-zang en harp, Smokehouse Brown-gitaren, Mike Hightower-bas, Stephan Kida-drums vervulden de hoofdrol deze avond, waarbij Danny Vlaspoel als gast gitarist met een aantal nummers het podium mocht betreden. De smerige voodooblues maakte plaats voor akoestische uitvoeringen van hun geweldige nummers zoals daar zijn Luke’s stomp, Spider, Francine, Deamons blues,  Mr. JJ’s man en Slave, om er maar enkele te noemen. Twee sets waren er nodig om voldoende werk te vergaren om een dvd mee te vullen. De keuze om nummers te selecteren die uiteindelijk op de dvd verschijnen zal moeilijk worden gezien eigenlijk beide sets voortreffelijk waren.

Op speciaal verzoek werd als toegift het nummer Temperature gebracht. Heerlijk , maar dat is zo’n geweldig elektrisch geladen nummer dat dit in de akoestische uitvoering wel wat aan vermogen inboet. Niet getreurd, want de Vips van deze avond zongen uit volle borst mee en zo kwam een memorabele avond ten einde. Nu is Horst ook niet naast de deur voor mij, maar dat schept ook weer voordelen, zoals het nogmaals beluisteren van een tweetal cd’s van Johnny Mastro op de terugweg. In blijde verwachting van de dvd verblijf ik.

Jack

Bekijk de foto's »